بدترین تجهیزات نظامی جنگ جهانی دوم گاهی نه‌تنها کمکی به پیروزی در نبرد نکردند، بلکه خود به عامل شکست یا اتلاف منابع تبدیل شدند. این اختراعات عجیب و اغلب غیرعملی، نشان‌دهنده تلاش ناامیدانه برخی کشورها برای برتری در میدان نبرد بودند.

در حالی‌که برخی از نوآوری‌های نظامی در جنگ جهانی دوم زمینه‌ساز پیشرفت‌های بزرگ شدند، تعدادی از تجهیزات طراحی‌شده آن‌قدر ناکارآمد، پرهزینه یا غیرمنطقی بودند که بیشتر به یک شوخی نظامی شبیه‌اند تا سلاحی واقعی.

موش‌های انفجاری بریتانیا؛ ایده‌ای شگفت‌آور و شکست‌خورده

بریتانیا برای نابودی تأسیسات دشمن از طریق آتش‌سوزی، ایده‌ای عجیب مطرح کرد: آموزش موش‌ها برای حمل مواد منفجره و رهاسازی آن‌ها در کارخانه‌های آلمان. اگرچه در ظاهر، طرحی هوشمندانه به‌نظر می‌رسید، اما هیچ‌گاه به‌طور مؤثر عملیاتی نشد و بیشتر جنبه روانی داشت تا کارایی واقعی.

توپ Panjandrum؛ هیولایی بدون کنترل

نیروی دریایی بریتانیا نوعی توپ خودران طراحی کرد که از چرخ‌های عظیم با مواد منفجره تشکیل شده بود. این سلاح که Panjandrum نام داشت، در زمان آزمایش عملاً غیرقابل کنترل بود و هرگز به‌کار گرفته نشد. فیلم‌های آزمایشی آن همچنان یکی از عجیب‌ترین لحظات مهندسی نظامی به‌شمار می‌روند.

تانک T-35 شوروی؛ غول ناهماهنگ

تانک T-35 با پنج برجک مختلف طراحی شده بود تا قدرت آتش بالایی داشته باشد، اما وزن زیاد، کندی حرکت و ضعف در هماهنگی بین برجک‌ها باعث شد در میدان نبرد عملاً ناکارآمد باشد. بیشتر این تانک‌ها قبل از رسیدن به جبهه نابود می‌شدند.

تفنگ Liberator آمریکا؛ اسلحه‌ای یک‌بار مصرف

برای تجهیز نیروهای مقاومت در کشورهای اشغالی، ارتش آمریکا تفنگی ساده، ارزان و تک‌تیر با نام Liberator تولید کرد. اگرچه ایده، کمک به شورشیان بود، اما طراحی ضعیف، دقت کم و عملکرد محدود، این سلاح را به یکی از بی‌فایده‌ترین تجهیزات جنگ تبدیل کرد.

بمب‌افکن Heinkel He 177؛ قدرتمند اما پرحادثه

آلمان نازی تلاش کرد با این بمب‌افکن سنگین، رقیبی برای B-17 آمریکا داشته باشد. با این حال، طراحی دو موتوره‌ای که در واقع چهار موتور را در دو پوسته قرار می‌داد، باعث داغ شدن بیش‌ازحد، آتش‌سوزی و سقوط مکرر هواپیما شد. در نتیجه، He 177 هرگز نتوانست مأموریت‌های موفقی را به‌طور پایدار اجرا کند.