(محتوا و تصاویر این مطلب ممکن است برای برخی آزاردهنده باشد)

شایانیوز- در دل تاریکی‌های آمریکا، جایی در آپارتمان شماره ۲۱۳، صدای جیغی خاموش شد… بویی عجیب در هوا پیچیده بود. پلیس با در یخچالی روبه‌رو شد که سر انسان در آن بود… و با باز شدن در، دروازه‌ای به جهنم واقعی گشوده شد. اینجا نه فیلم ترسناک است و نه یک داستان ساختگی؛ این روایت واقعی از یکی از مخوف‌ترین قاتلان زنجیره‌ای تاریخ است: جفری دامر، معروف به “قصاب میلواکی” و “هیولای آدمخوار“؛ مردی با نقابی آرام اما درون‌مایه‌ای کابوس‌وار…

کودکی تا جنون؛ آغاز یک هیولا

جفری لیونل دامر، در ۲۱ مه ۱۹۶۰ در میلواکی، ویسکانسین به دنیا آمد؛ کودکی که شاید ظاهرش عادی بود، اما ذهنش از همان ابتدا درگیر سایه‌هایی تاریک بود. پدرش شیمیدان بود و مادرش با مشکلات روانی دست‌وپنجه نرم می‌کرد. در سنین پایین، علاقه‌ای غیرعادی به اجساد حیوانات پیدا کرد. آن‌ها را کالبدشکافی می‌کرد، استخوان‌ها را جمع می‌کرد و به آن‌ها لقب می‌داد.

این علاقه بیمارگونه، با انزوای اجتماعی، افسردگی و اختلالات روانی عجیب ترکیب شد تا بذر جنایت در ذهن جفری ریشه بدواند…

جنایت‌های هولناک؛ خون روی دیوارهای میلواکی

بین سال‌های ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۱، دامر ۱۷ مرد و پسر جوان را با نقشه‌هایی مرموز، وعده‌هایی فریبنده و لبخندی مسموم، به خانه‌اش کشاند… اما هیچ‌کدام زنده از آن‌جا بیرون نرفتند.

او ابتدا قربانیانش را با دارو بیهوش می‌کرد، سپس آن‌ها را می‌کشت، تکه‌تکه می‌کرد و اعضای بدنشان را نگه می‌داشت. بعضی از اندام‌ها در یخچال نگهداری می‌شدند، برخی در اسید حل می‌شدند، و تکه‌هایی دیگر بعد از مرینیت (طعم دار کردن)… خورده می‌شدند.

دامر با وسواس تمام، جنایت را مثل یک هنر تاریک انجام می‌داد. آپارتمانش تبدیل به آزمایشگاهی بیمارگونه شده بود؛ دیوارها پر از عکس‌هایی وحشتناک از اجساد، و فریزر پر از گوشت انسان…

مغز یک هیولا؛ روان‌شناسی تاریک جفری دامر

دامر مبتلا به ترکیبی نادر از اختلالات روانی بود: شخصیت مرزی، اسکیزوئید، ضد اجتماعی، وسواس جبری و نکروفیلیا (تمایل جنسی به اجساد). او نه‌تنها از برقراری ارتباط سالم ناتوان بود، بلکه میل شدیدی به تسلط مطلق بر دیگران داشت.

برای دامر، قتل صرفاً یک جنایت نبود؛ روشی برای خلق “برده‌هایی ابدی” بود. او تلاش می‌کرد با سوراخ کردن جمجمه قربانیان و تزریق اسید، آن‌ها را به موجوداتی بی‌اراده تبدیل کند… موجوداتی که فقط مال او باشند.

لحظه سقوط؛ پایان جهنم در آپارتمان ۲۱۳

در ۲۲ ژوئیه ۱۹۹۱، یکی از قربانیان موفق شد فرار کند. او با دست‌بند به دست، به خیابان دوید و پلیس را خبر کرد. وقتی مأموران وارد خانه دامر شدند، با یکی از وحشتناک‌ترین صحنه‌های تاریخ جنایی روبه‌رو شدند:

• سرهای بریده‌شده در یخچال

• قلب انسان در سبد غذا

• جمجمه‌ها در کابینت

• عکس‌هایی از اجساد تکه‌تکه‌شده

پلیس چیزی بیشتر از یک قتلگاه پیدا کرد؛ آن‌ها وارد دوزخ شخصی دامر شده بودند.

در زندان هم تنها… تا مرگ

دامر در دادگاه به ۱۵ بار حبس ابد محکوم شد. او در زندان نیز منزوی، تحت نظارت و منفور بود. اما سایه انتقام در راه بود. در ۲۸ نوامبر ۱۹۹۴، یکی از زندانیان به نام کریستوفر اسکارور، با میله‌ای فلزی به او حمله کرد و جفری دامر را در همان دوزخی که خودش ساخته بود، به قتل رساند.

قربانیان بی‌گناه؛ زندگی‌هایی که بلعیده شدند

دامر قربانیانی را هدف قرار می‌داد که اغلب از اقشار آسیب‌پذیر جامعه بودند؛ نوجوانان فراری، مردان همجنس‌گرا، اقلیت‌ها… فهرست قربانیانش، گواهی است بر ۱۷ فریاد خاموش در تاریکی:

1. استیون هیکس – ۱۹ ساله

2. استیون تومی – ۲۶ ساله

3. جیمز داکستیتر – ۱۴ ساله

4. ریچارد گوررو – ۲۵ ساله

5. آنتونی سیرز – ۲۴ ساله

6. ریموند اسمیت – ۳۳ ساله

7. ادوارد اسمیت – ۲۷ ساله

8. ارنست میلر – ۲۲ ساله

9. دیوید توماس – ۲۳ ساله

10. کورتیس استراتر – ۱۶ ساله

11. ارول لیندزی – ۱۹ ساله

12. آنتونی هیوز – ۳۱ ساله

13. کانرک سینتاسومفون – ۱۴ ساله

14. مت ترنر – ۲۰ ساله

15. جرمیا واینبرگر – ۲۳ ساله

16. الیور لیسی – ۲۳ ساله

17. جوزف برادهولت – ۲۵ ساله

18. 

جفری دامر روی پرده؛ سینما در برابر وحشت واقعی

داستان جفری دامر آن‌قدر تاریک بود که نتوانست فقط در صفحات پرونده باقی بماند. هالیوود و مستندسازان بارها تلاش کرده‌اند به اعماق ذهن این هیولا نفوذ کنند:

• Monster: The Jeffrey Dahmer Story (2022) – با بازی ایوان پیترز

• My Friend Dahmer (2017) – نگاهی به نوجوانی دامر

• Dahmer (2002) – با بازی جرمی رنر

• Raising Jeffrey Dahmer (2006) – از نگاه خانواده

• The Secret Life: Jeffrey Dahmer (1993) – روایت جنایات در سکوت

• 

پایان یا آغاز؟

پرونده جفری دامر، فقط یک داستان جنایت نیست. این پرونده، آینه‌ای تاریک از جامعه، خانواده، روان انسان و نقاط کور سیستم‌های حمایتی است. هیولای آدمخوار دیگر زنده نیست، اما صدای قربانیان هنوز از دل تاریکی شنیده می‌شود…