در دیگر آزمایش‌ها، آن‌ها را در اتاقک‌هایی پرفشار قرار می‌دادند تا اثر دما و فشار بر بدن انسان بررسی شود و ببینند انسان تا چه حدی می‌تواند در مقابل این شوک‌های شدید مقاومت کند. آن‌ها را در دستگاه‌های سانتریفیوژ قرار می‌دادند و تا مرز خون‌ریزی یا مرگ می‌چرخاندند، یا با تزریق خون حیوانات به بدن انسان، آزمایش‌های مختلفی انجام می‌دادند.

تشعشعهای مرگبار اشعه ایکس، مواد شیمیایی کشنده و گازهای سمی در اتاقک‌های مخصوص مصرف می‌شد تا اثر آنها بر بدن انسان مشخص شود. فاجعه‌بارتر از همه، زنده‌ زنده سوزاندن و دفن کردن است که نشان می‌دهد چگونه واحد 731 ژاپن نه تنها به تحقیق و آزمایش، بلکه به بی‌رحمی و خشونت بی‌نظیر و سیستماتیک دست یافته بود.

جنایت بیولوژیک و کشتار جمعی با طاعون

محققان این واحد با بی‌رحمی تمام، از عوامل بیماری‌زای مسری و کشنده‌ای همچون طاعون و وبا، به عنوان سلاح‌های بیولوژیک استفاده کرده و آزمایش‌های مرگباری را بر روی زندانیان بی‌دفاع انجام دادند. این تحقیقات وحشیانه زمینه را برای تولید تسلیحاتی فراهم آورد که قادر بودند بیماری‌های مهلک را در مقیاس وسیع منتشر کنند.

از جمله این اختراعات شیطانی، «بمب‌های حاوی کک» و «بمب‌های برگ‌ریزان باسیلی» بودند. بمب‌های حاوی کک، که برای گسترش طاعون خیارکی در شهرهای چین طراحی شده بودند، در واقع خمره‌های بزرگ سفالی و سرامیکی بودند که هر یک، حدوداً ۳۰,۰۰۰ کک آلوده به طاعون را در خود جای می‌دادند. این کک‌ها، ناقل اصلی بیماری طاعون بودند و با رهاسازی آن‌ها در مناطق پرجمعیت، ژاپنی‌ها به دنبال ایجاد یک اپیدمی گسترده و کشتار جمعی بودند.

یکی از نمونه‌های بارز این حملات بیولوژیک، در تاریخ ۴ اکتبر ۱۹۴۰ رخ داد. در این روز، هواپیماهای ژاپنی، بمب‌های حاوی کک را بر فراز شهر کوچک کوجو (Quzhou) در استان غربی چجیانگ (Zhejiang) چین رها کردند. پیامدهای این حمله فاجعه‌بار بود؛ تنها در یک سال، بیش از ۲۰۰۰ نفر از اهالی این شهر بر اثر طاعون جان خود را از دست دادند.

این تسلیحات بیولوژیک، به نیروهای ژاپنی این امکان را می‌داد تا عوامل بیماری‌زای دیگری چون سیاه‌زخم، وبا، حصبه، اسهال خونی، و همچنین کک‌های ناقل طاعون و سایر بیماری‌های مرگبار را، نه تنها در میان جمعیت غیرنظامی، بلکه بر روی محصولات کشاورزی، چاه‌ها، مخازن آب، و سایر مناطق استراتژیک پخش کنند.

در زمان انجام این آزمایش‌های غیرانسانی، محققان ژاپنی با پوشیدن لباس‌های مخصوص محافظتی، خود را از خطر ابتلا به بیماری‌ها مصون می‌داشتند، در حالی که قربانیان بی‌گناه را در حین جان دادن نظاره و بررسی می‌کردند. علاوه بر این، ژاپنی‌ها غذاها و آذوقه‌های آلوده را با هواپیما در مناطق غیراشغالی چین رها می‌کردند و حتی خوراکی‌ها و تنقلات مسموم را بین افراد عادی پخش می‌کردند تا نتایج آن را بر سلامت و مرگ‌ومیر جمعیت بررسی کنند.

ابعاد این جنایات آنقدر گسترده بود که حتی سال‌ها پس از جنگ، پیامدهای آن همچنان محسوس بود. در سال ۲۰۰۲، شهر چانگدی (Changde) چین که خود قربانی پخش کک‌های بیماری‌زا شده بود، میزبان همایش بین‌المللی جنایات جنگی با تسلیحات میکروبی شد. در این نشست، تخمین زده شد که در جریان آن حملات میکروبی بیش از ۵۸۰,۰۰۰ نفر از ساکنان این شهر جان خود را از دست داده‌اند.

توطئه واحد ۷۳۱ برای حمله بیولوژیک به آمریکا

هرچند شلدون هریس (Sheldon H. Harris)، مورخ معاصر، تعداد کشته‌شدگان را ۲۰۰,۰۰۰ نفر تخمین می‌زند، اما حتی با این آمار نیز ابعاد فاجعه انسانی بسیار گسترده است. این جنایات تنها به شهروندان چینی محدود نمی‌شد. حدود ۱۷۰۰ ژاپنی نیز در استان چجیانگ (Zhejiang) چین، به دلیل استفاده و آزمایش سلاح‌های میکروبی خودشان جان باختند. بدین ترتیب حتی خود عاملان این فجایع نیز از خطرات مهلک این تسلیحات در امان نبودند.

در ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم، ژاپن حتی نقشه‌ای برای حمله میکروبی به شهر سن دیگو در ایالت کالیفرنیای آمریکا، با استفاده از هواپیماهای کامی‌کازه (Kamikaze) طراحی کرده بود. این طرح که «عملیات شکوفه‌های گیلاس در شب» نام داشت، قرار بود در تاریخ ۲۲ سپتامبر ۱۹۴۵ به مرحله اجرا درآید. اما ژاپن تنها ۵ هفته قبل از اجرای این نقشه شوم تسلیم شد و این فاجعه بزرگ بشری به وقوع نپیوست.

پایان واحد 731 ژاپن؛ دستور خودکشی و امحای مدارک

فعالیت‌های وحشیانه و غیرانسانی واحد 731 ژاپن که از آغاز جنگ جهانی دوم با شدتی فزاینده ادامه یافته بود، تا آخرین روزهای درگیری نیز متوقف نشد. آزمایش‌ها و تحقیقات مرگبار این مرکز تا پایان جنگ، بی‌وقفه بر روی قربانیان بی‌دفاع انجام می‌شد و فجایع بی‌شماری را رقم می‌زد. اما با پیشروی برق‌آسای ارتش سرخ شوروی در سال ۱۹۴۵، سایه وحشت بر این مرکز مخوف افتاد و پایان کار آن را رقم زد.

با نزدیک شدن نیروهای شوروی، کارکنان واحد 731 ژاپن در یک عجله و هرج و مرج بی‌سابقه، این مکان را ترک کرده و به همراه خانواده‌های خود به ژاپن فرار کردند تا از دستگیری و محاکمه در امان بمانند. در این میان، ژنرال شیرو ایشی، فرمانده و مغز متفکر این واحد به تمامی افراد و کارکنان خود دستور قاطع داد تا رازهای مربوط به جنایات و آزمایش‌های انجام شده را با خود به گور ببرند.

او به آن‌ها هشدار داد که در صورت فاش شدن کوچک‌ترین اطلاعاتی، به سراغشان خواهند رفت و عواقب وخیمی در انتظارشان خواهد بود. حتی برای اطمینان از سکوت ابدی، ایشی به کارکنان خود توصیه کرده بود که در صورت اسارت، با استفاده از قرص‌های سیانید که همراه داشتند، خودکشی کنند تا هیچ مدرکی از فعالیت‌هایشان به دست دشمن نیفتد.

در روزهای پایانی جنگ تعداد اندکی از کارکنانی که در محل باقی مانده بودند، با عجله اقدام به منفجر کردن ساختمان‌ها و آزمایشگاه‌ها کردند تا تمامی شواهد و مدارک مربوط به فعالیت‌های شیطانی خود را از بین ببرند. اما به دلیل استحکام بالای برخی از مجتمع‌ها، بخش‌هایی از آن‌ها تقریباً به‌طور کامل و سالم باقی ماندند.

شوربختانه به دلیل این پنهان‌کاری گسترده، تخریب عامدانه مدارک و عدم همکاری دولت ژاپن در سال‌های پس از جنگ، تعداد دقیق کشته‌شدگان این واحد هرگز به طور کامل مشخص نشد و در هاله‌ای از ابهام باقی ماند. با این حال بر اساس شواهد موجود و تحقیقات محدود، تخمین زده می‌شود که حداقل ۱۰,۰۰۰ نفر تنها در داخل واحدها و در جریان آزمایش‌های مستقیم، جان خود را از دست داده‌اند.

همچنین بخوانید