15 اسفند 1403 ساعت 21:22
پوست انسان می‌تواند طعم تلخ را حس کند. این ویژگی چگونه و چرا در بدن ما تکامل پیدا کرده است؟ دانشمندان پاسخ می‌دهند.
آیا تا به حال تعداد زیادی از گیرنده‌های طعم تلخ روی زبان شما فعال شده‌اند؟ احتمالا آنچه را که در دهان داشتید بیرون انداختید. این بهترین برداشت ما برای دلیل وجود گیرنده‌هاست. گیرنده‌های حسی برای جلوگیری از خوردن چیزهایی که ممکن است مضر باشند، روی زبان و پوست انسان وجود دارند.
سلول‌های پوست انسان نیز همان گیرنده‌های درون زبان را دارند که در سطح سلولی نقش مشابهی ایفا می‌کنند. نقش آن‌ها تشخیص مواد تلخ است. زیست شناسان تحقیقات مرتبط جدیدی در دانشگاه علوم اوکایاما انجام داده‌اند. یافته‌ها، دانش ما را درباره گیرنده‌های طعم نوع ۲ (TAS2Rs) که در کراتینوسیت‌های پوست انسان یافت می‌شوند، گسترش می‌دهد. همچنین نشان می‌دهد که نقش آن‌ها جلوگیری از باقی ماندن مواد بالقوه مضر و ایجاد آسیب است.
گیرنده‌های حسی به زبان محدود نیستند
گیرنده‌های TAS2Rs که زمانی تصور می‌شد فقط به زبان محدود هستند، در واقع در سراسر بدن گسترده شده‌اند. آن‌ها در روده بزرگ، معده و مجاری تنفسی فوقانی شما نیز وجود دارند.
یک مقاله در سال ۲۰۱۵ نشان داد که این گیرنده‌ها نه تنها در سلول‌های اپیتلیالی کراتینه شده پوست انسان پنهان شده‌اند، بلکه با فعالیت زیادی همراه هستند. تحقیقات جدید به این پرسش می‌پردازد که آن‌ها دقیقا در آنجا چه کاری انجام می‌دهند.
کراتینوسیت‌های انسانی که در آزمایشگاه رشد یافته بودند، با فنيل‌تیوکربامید (PTC)، که به‌عنوان یک «قرص تلخ» شناخته شده و در مطالعات مختلف مربوط به ژنتیک طعم تلخ استفاده می‌شود، تغذیه شدند.
با تشخیص و اتصال به PTC، این گیرنده‌ها تولید مجموعه‌ای از ناقل‌های ABC را فعال کردند تا ترکیب تلخ را از طریق غشا جا به جا کرده و دوباره از سلول خارج کنند.
برای تعیین اینکه آیا این مسیر خروجی تازه نصب شده واقعا کار می‌کند یا نه، تیم تحقیقاتی از یک رنگ ردیاب قابل مشاهده استفاده کرد. رنگ ردیاب می‌توانست به سرعت از طریق یک ناقل ABC خاص از سلول دفع شود.
اما زمانی که پژوهشگران سلول‌ها را با ماده‌ای به نام وراپامیل که به عنوان مهار کننده این ناقل شناخته می‌شود تیمار کردند، رنگ ردیاب دیگر راهی برای خروج نداشت و درون سلول تجمع یافت.
قابلیت پوست انسان در تشخیص مواد سمی
پژوهشگران معتقدند این زنجیره رویدادها که توسط گیرنده‌های TAS2R راه‌اندازی می‌شود، از سلول در برابر آسیب ناشی از ترکیبات تلخ و بالقوه سمی محافظت می‌کند. این فرضیه با نظریه‌هایی که درباره دلیل توانایی ما در تشخیص طعم «تلخ» مطرح شده است، همخوانی دارد.
وقتی صحبت از طعم تلخ روی زبان می‌شود، هنوز مشخص نیست که آیا واقعا این ویژگی به ما در شناسایی مواد مضر کمک می‌کند یا خیر. مطالعات نشان داده‌اند که تلخی ممکن است آ‌نقدر که تصور می‌کردیم شاخص مفیدی برای تشخیص سمی بودن نباشد، زیرا بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌های محبوب طعم تلخ دارند. در حالی که بسیاری از مواد سمی فاقد این ویژگی هستند.
اما این مطالعه جدید نشان می‌دهد که حداقل در میان سلول‌های پوستی، این گیرنده‌ها ممکن است در افزایش فرصت زنده ماندن در برابر سموم مفید باشند. سلول‌هایی که در معرض دوز سمی آنتی هیستامین قرار گرفتند، نرخ بقای بسیار بهتری داشتند اگر گیرنده‌های تلخ آن‌ها از قبل فعال شده بودند.
نویسندگان گزارش دادند:
فعال سازی گیرنده‌های TAS2R توسط ترکیبات تلخ مانند PTC و ساخارین باعث افزایش تولید ABCB1 می‌شود. از طریق دفع این ترکیبات، از مرگ سلولی ناشی از دیفن هیدرامین جلوگیری می‌کند.
وراپامیل همچنین این اثر محافظتی را معکوس کرد.
نویسندگان پیش بینی کردند:
در مجموع، فعال کننده‌های بی‌ضرر گیرنده‌های TAS2R ممکن است به عنوان داروهای امیدوار کننده‌ای عمل کنند که دفع مواد سمی از پوست انسان را افزایش می‌دهند.
این تحقیق را FASEB BioAdvances منتشر کرده است.
source