سرم جوری درد گرفته بود که می‌خواستم آن را به دیوار بکوبم تا شاید آرام شود.

آن گوشواره قدیمی برای مادرم گنجی عظیم بود زیرا آن را از مادرش هدیه گرفته بود.

صدای ساز و آواز، کل محله را برداشته بود. 

کام خود را با گفتن و شنیدن سخنان تلخ، ناکام نکنید.

امشب سبک‌تر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را
(سعدی)

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبین به ترحم غلام را
(حافظ)

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو
از چون مگو بی‌چون برو زیرا که جان را نیست جا
(مولانا)

معلوم نشد که در طرب‌خانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا
(خیام)

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن، روی دل‌افروز خوش است
(خیام)

ای که گفتی دیده از دیدار بت‌رویان بدوز
هرچه گویی چاره دانم کرد جز تقدیر را
(سعدی)

ساقیا برخیز و در ده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را
(حافظ)

گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان
گر هفت بحر آتش شود من در روم بهر لقا
(مولانا)

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر، مرا جز شب دیجور نماندست
(حافظ)

گر نشاید به دوست ره بردن
شرط یاری است در طلب مردن
(سعدی)

و یا آن روح بی‌چونی کز این‌ها جمله بیرونی
که در وی سرنگون آمد تأمل‌ها و فکرت‌ها
(مولانا)

تنگ آمد از این سراچه تنگ
شد نای گلوش چون دم چنگ
(نظامی)

به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن
که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت
(سعدی)

خاقان شرق و غرب که در شرق و غرب اوست
صاحب‌قران خسرو و شاه خدایگان
(حافظ)

ز راه دین سخن تلخ او نمودم خوش
از آنکه در سخن راست راستی پیداست
(عمعق بخاری)

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست
(خیام)

به من بگو به کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رؤیاها تعطیل می‌شوند و ما به گریه رو می‌آریم
و گریه رو به کجا؟
(رضا براهنی)

سیب خواهد افتاد
روی اوصاف زمین خواهد غلتید
تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت
(سهراب سپهری)

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا به جز این در، حواله‌گاهی نیست
(حافظ) 

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
(حافظ)

چشم تو که فتنه جهان خیزد از او
لعل تو که آب خضر می‌ریزد از او
(دقیقی) 

هرجا روی تو با منی، ای هر دو چشم و روشنی
خواهی سوی مستیم کش، خواهی ببر سوی فنا
(مولانا)

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت
متوجه است با ما سخنان بی‌حسیبت
(سعدی)

هر اسپی که رستم کشیدیش پیش
به پشتش بیفشاردی دست خویش
(فردوسی)

هرآنکه ایزدش این چهار روزی کرد
سزد که شاد زیَد جادوان و غم نخورد
(رودکی)

از خلاف‌آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
(حافظ)

دمادم درکش ای سعدی شراب صاف و دم درکش
که با مستان مجلس درنگیرد زهد و پرهیزت
(سعدی)

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز به کاری بوده است
(خیام)

چو خورشید تابان برآمد ز کوه
برفتند گردان همه هم‌گروه
(فردوسی)

گرچه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا
موج را نتوان شمرد از بحر بی‌پایان جدا
(صائب تبریزی)

مرگ، صیاد است و صیدش آدمی است
کو که زین صیاد سالم جست و رفت؟
(صابر همدانی)

گشوده سوی چمن نیم‌خفته نرگس چشم
چنان محب که دزدیده بنگرد به حبیب
(قطران تبریزی)

چشم‌هایم را از صورتم برداشتم و روی میز گذاشتم.

برگ‌های درخت بید با من دوست شده بودند.

او چشمه‌های جوشان معرفت را به ما نشان داد.

دست روزگار همه ما را به اینجا کشانده است.

سرم جوری درد گرفته بود که می‌خواستم آن را به دیوار بکوبم تا شاید آرام شود.

آن گوشواره قدیمی برای مادرم گنجی عظیم بود زیرا آن را از مادرش هدیه گرفته بود.

صدای ساز و آواز، کل محله را برداشته بود. 

کام خود را با گفتن و شنیدن سخنان تلخ، ناکام نکنید.

امشب سبک‌تر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را
(سعدی)

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبین به ترحم غلام را
(حافظ)

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو
از چون مگو بی‌چون برو زیرا که جان را نیست جا
(مولانا)

معلوم نشد که در طرب‌خانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا
(خیام)

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن، روی دل‌افروز خوش است
(خیام)

ای که گفتی دیده از دیدار بت‌رویان بدوز
هرچه گویی چاره دانم کرد جز تقدیر را
(سعدی)

ساقیا برخیز و در ده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را
(حافظ)

گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان
گر هفت بحر آتش شود من در روم بهر لقا
(مولانا)

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر، مرا جز شب دیجور نماندست
(حافظ)

گر نشاید به دوست ره بردن
شرط یاری است در طلب مردن
(سعدی)

و یا آن روح بی‌چونی کز این‌ها جمله بیرونی
که در وی سرنگون آمد تأمل‌ها و فکرت‌ها
(مولانا)

تنگ آمد از این سراچه تنگ
شد نای گلوش چون دم چنگ
(نظامی)

به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن
که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت
(سعدی)

خاقان شرق و غرب که در شرق و غرب اوست
صاحب‌قران خسرو و شاه خدایگان
(حافظ)

ز راه دین سخن تلخ او نمودم خوش
از آنکه در سخن راست راستی پیداست
(عمعق بخاری)

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست
(خیام)

به من بگو به کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رؤیاها تعطیل می‌شوند و ما به گریه رو می‌آریم
و گریه رو به کجا؟
(رضا براهنی)

سیب خواهد افتاد
روی اوصاف زمین خواهد غلتید
تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت
(سهراب سپهری)

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا به جز این در، حواله‌گاهی نیست
(حافظ) 

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
(حافظ)

چشم تو که فتنه جهان خیزد از او
لعل تو که آب خضر می‌ریزد از او
(دقیقی) 

هرجا روی تو با منی، ای هر دو چشم و روشنی
خواهی سوی مستیم کش، خواهی ببر سوی فنا
(مولانا)

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت
متوجه است با ما سخنان بی‌حسیبت
(سعدی)

هر اسپی که رستم کشیدیش پیش
به پشتش بیفشاردی دست خویش
(فردوسی)

هرآنکه ایزدش این چهار روزی کرد
سزد که شاد زیَد جادوان و غم نخورد
(رودکی)

از خلاف‌آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
(حافظ)

دمادم درکش ای سعدی شراب صاف و دم درکش
که با مستان مجلس درنگیرد زهد و پرهیزت
(سعدی)

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز به کاری بوده است
(خیام)

چو خورشید تابان برآمد ز کوه
برفتند گردان همه هم‌گروه
(فردوسی)

گرچه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا
موج را نتوان شمرد از بحر بی‌پایان جدا
(صائب تبریزی)

مرگ، صیاد است و صیدش آدمی است
کو که زین صیاد سالم جست و رفت؟
(صابر همدانی)

گشوده سوی چمن نیم‌خفته نرگس چشم
چنان محب که دزدیده بنگرد به حبیب
(قطران تبریزی)

چشم‌هایم را از صورتم برداشتم و روی میز گذاشتم.

برگ‌های درخت بید با من دوست شده بودند.

او چشمه‌های جوشان معرفت را به ما نشان داد.

دست روزگار همه ما را به اینجا کشانده است.