اختصاصی«تابناک با تو»؛ به لطف توسعه صنعتی و فنی، انسان‌ها توانسته‌اند جزایر مصنوعی جذابی بسازند که به مقصد گردشگری مورد علاقه بسیاری از افراد ثروتمند برای سرمایه‌گذاری و یا تفریح تبدیل شده‌است.

۱. جزیره جورونگ. سنگاپور

جزیره جورونگ میزبان صنایع شیمیایی و چندمنظوره سنگاپور و پایگاه عملیاتی شرکت‌های پیشرو نفت و پتروشیمی است. توسعه جزیره در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ آغاز شد. شرکت‌های نفتی، سه تأسیسات پالایش نفت را در جزایر مجزا تأسیس کردند. احیای جزایر در سال ۱۹۹۵ آغاز و تا سال ۲۰۰۹ تکمیل شد.

در سال ۲۰۰۰، این پارک صنعتی بیش از ۶۰۰۰ نفر کارگر از کشورهای خارجی مانند تایلند، هند، میانمار، فیلیپین و چین را استخدام کرد. امروزه کل سرمایه‌گذاری جزیره جورونگ بیش از ۳۵ میلیارد دلار سنگاپور برآورد می شود و ۳۴ درصد از تولیدات صنعتی این کشور را پوشش می‌دهد.

هدف دیگر از ساخت این جزایر، روی آوردن به سوخت‌های فسیلی سازگار با محیط زیست بوده‌است.

۲. جزیره اودایبا. ژاپن.

کلمه «دایبا» در زبان ژاپنی به «قلعه» ترجمه شده‌است؛ این جزیره با اتصال جزایر کوچک موسوم به «قلعه» که دست‌ساز بشر بودند تشکیل شده‌است.

جزایر قلعه در دوران «ادو» از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ ساخته‌شد. هدف اولیه از ایجاد این جزایر کوچک محافظت از پایتخت، توکیو، دربرابر حملات دریایی بود. پروژه اودایبا، با هدف تبدیل منطقه به مکانی ایده‌آل برای مقاصد تجاری و مسکونی انجام شد. در اوایل دهه ۱۹۹۰ در نتیجه ترکیدن حباب اقتصاد پروژه متوقف شد و اودایبا خالی ماند.

نیمه دوم دهه ۱۹۹۰ با ساخت هتل‌ها، قطارها و مراکز خرید شاهد بهبودی زیادی بود. این منطقه اکنون به عنوان مرکز خرید و تفریح شناخته می‌شود.

همچنین دارای برخی از جسورانه‌ترین ساختمان‌ها از جمله ساختمان تلویزیون فوجی، مرکز ارتباطات و سایت باگ‌توکیو است.

۳. جزیره موز، نیجریه

یکی از ارزشمندترین جزایر مصنوعی و «بهشت میلیاردرها» نامیده می‌شود زیرا خانه ثروتمندترین افراد این کشور است. جزیره بانا یا موز به دلیل شکل خمیده و موز مانندش، در ساحل ایکویی، لاگوس واقع شده‌است.

طرح منحنی جزیره این امکان را می‌دهد تا ساختمان‌های مسکونی، تفریحی و مناطق تجاری شهر به خوبی رخ نشان بدهند. همچنین شایان‌ذکر است که این جزیره محل استقرار شرکت‌های بین‌المللی نیجریه‌ای است. 

۴. جزیره نیوهلند، روسیه

این جزیره که به عنوان «جزیره دریاسالاری» نیز شناخته می‌شود، به قرن هجدهم و زمانی که برای اولین بار برای ذخیره‌سازی چوب ساخته شد بازمی‌گردد.

ساختمان‌های چوبی جزیره سرانجام در نیمه دوم قرن هجدهم به سازه‌های سنگی تبدیل شدند. این پروژه در سال ۱۷۶۵ آغاز شد و به مدت ۱۵ سال ادامه یافت. آتش‌سوزی تصادفی در سال ۲۰۰۴ بسیاری از ساختمان‌های تاریخی جزیره را ویران کرد. با این حال، این مکان اکنون برای عموم باز و میزبان رویدادهای مختلف است.

۶. جزایر نخل مصنوعی، امارات

جزایر معروف نخل، سه جزیره مصنوعی هستند که در سواحل دبی، امارات متحده‌عربی قرار دارند و از اقامتگاه‌های خصوصی و هتل‌های مجلل بهره‌می‌برند. 

جزیره زیبای اصلی، نخل جمیرا، تماماً از شن و سنگ ساخته شده و از آسمان شبیه درخت خرمایی بزرگ به نظر می‌رسد.

بقیه جزایر به نام‌های «جزیره دیره» و «نخل جبل‌علی» معروفند. ساخت هر سه جزیره در سال ۲۰۰۱ آغاز و کار زیرساختی در پایان سال ۲۰۰۴ تکمیل شد و برای توسعه کامل به ۳ سال دیگر نیاز داشت. مردم از سال ۲۰۰۷ به این جزایر منتقل شدند.

جای تعجب است که بدانید به دستور حاکم دبی از هیچ بتن یا فولادی در ساخت و ساز استفاده نشده است. ایده و طراحی پروژه نیز توسط ایشان ارائه شد. بیش از ۱۰ هزار نفر در این جزیره زندگی می‌کنند که از خدمات لاکچری مراکز خرید و ویلاهای بزرگ لذت می‌برند.

۶. جزیره دانوب – اتریش

جزیره مصنوعی طولانی و باریک Donauinsel یا جزیره دانوب، در مرکز شهر وین، اتریش، بین رودخانه دانوب و کانال دانوب قرار دارد و عمدتا برای کشتیرانی استفاده می‌شود.

این جزیره ۲۱ کیلومتر طول دارد اما عرض آن تنها ۷۰ تا ۲۱۰ متر است و مکانی ایده‌آل برای دویدن، دوچرخه‌سواری و اسکی به شمار می‌رود. این جزیره همچنین شامل بسیاری از مناطق برای پیک‌نیک، باربیکیو و مکان‌های دیگر برای تمرین ورزش‌هایب مانند تنیس و والیبال است.

۷. جزایر امواج – بحرین

جزایر امواج در بحرین مجموعه‌ای از جزایر مصنوعی در خلیج‌فارس هستند که در بخش‌های کم‌عمق دریا ساخته شده‌اند.

کار روی این پروژه در سال ۲۰۰۲ آغاز شد و در سال ۲۰۰۶ به پایان رسید. قبل از اتمام پروژه، این مکان با آپارتمان‌های مسکونی و تجاری ۴۰ طبقه، یک مرکز خرید، یک شهربازی فناوری، یک سینمای مالتی‌پلکس و یک سالن بولینگ تجهیز شد.

۸. جزیره تیلافوشی – مالدیو

در سال ۱۹۹۲، یک جزیره مصنوعی روی یک صخره مرجانی احیا شده به نام تیلافوشی در ماله، مالدیو ساخته شد. این مکان محل تخلیه حدود ۳۱۰۰۰ کامیون زباله سالانه بود که برای بازیابی زمین و افزایش وسعت جزیره مورد استفاده مجدد قرار می‌گرفت. به همین دلیل است که به آن «جزیره زباله» نیز می‌گویند.

۲۰ سال روزانه حدود ۳۳۰ تن زباله در این جزیره ریخته‌می‌شد، به همین‌دلیل این جزیره به میزان یک متر مربع در روز رشد می‌کرد. 

زمین همچنین به کارآفرینانی که از زباله‌های پراکنده در چندین فعالیت صنعتی استفاده می‌کردند اجاره داده می‌شد. با این حال، ریختن بی رویه زباله در یک مکان، محیط اطراف را آلوده کرده‌‌بود.

بسیاری از مواد سمی و خطرناک مانند سرب، بشکه‌های نفت و فلزات مضر به طور مرتب به جزیره وارد می‌شدند. ریختن زباله در این جزیره از سال ۲۰۱۱ توسط دولت ممنوع شده‌است. اکنون زباله ها مستقیماً به دریا پرتاب می‌شوند.

۹. جزیره گنج – سانفرانسیسکو

در اصل، این جزیره برای میزبانی نمایشگاه بین‌المللی گلدن‌گیت در سال‌های ۱۹۳۹-۱۹۴۰ ایجاد شد. این نمایشگاه از نوع دکوآرت بود و براساس آن یک شهر جذاب با برج‌ها، باغ‌ها و جلوه‌های نوری زیبا ساختند. 

هنگامی که آمریکا شروع به آماده‌شدن برای جنگ جهانی دوم می‌کرد، نیروی دریایی ایالات متحده جزیره گنج را در سال ۱۹۴۱ اشغال کرد. سپس ۴.۵ میلیون پرسنل برای اهداف آموزشی به آنجا برد. فعالیت‌های آموزشی پس از جنگ و تا پایان جنگ سرد ادامه یافت. در سال ۱۹۹۷ سرانجام به شهر سانفرانسیسکو اجاره داده‌شد. در حال حاضر بیش از ۲۰۰۰ نفر در این جزیره زندگی می‌کنند و از امکاناتی مانند مدارس، رستوران‌ها، سازمان‌های اجتماعی و غیره بهره‌مند هستند.