به منظور انجام وظایف متنوع، انواع متغیر در برنامه نویسی به وجود آمده‌اند که هر کدام به منظور کار با نوع خواصی از داده‌ها و در دامنه کاری مشخصی به کار برده می‌شوند. استفاده از متغیرها برای نوشتن کدهای کارآمد ضروری است. متغیرها به برنامه نویسان برای مدیریت و سازماندهی داده‌ها کمک می‌کنند. در نتیجه باعث افزایش خوانایی کدها و انعطاف‌پذیری بیشتر برنامه‌ها می‌شوند. با استفاده از متغیر‌ها می‌توان از انجام محاسبات تکراری دوری کرده و قدرت پردازش برنامه‌ها را افزایش داد. وقتی که صحبت درباره کدنویسی بهینه باشد، مهم‌ترین نکته، توجه به استفاده موثر از متغیرهای حیاتی در برنامه‌نویسی است. همه برنامه‌نویسان باید درک قوی درباره متغیرها داشته و روش استفاده از آن‌ها به شکل موثر را در کارهای مربوط به برنامه نویسی بلد باشند.

در این مطلب از مجله فرادرس ابتدا به بررسی تعریف متغیر و بیان انواع آن پرداخته‌ایم. سپس روش کلی تخصیص مقدار و استفاده از متغیرها را به همراه پیاده‌سازی آن‌ها در چند زبان مختلف نمایش دادیم. در نهایت هم دامنه عملکرد متغیرها و اهمیت وجود آن‌ها در کدنویسی را شرح دادیم.

انواع متغیر در برنامه نویسی چیست؟

نوع متغیر به نوع داده‌ قابل ذخیره‌سازی توسط هر متغیر گفته می‌شود. متغیرها در برنامه‌نویسی  چندین نوع مختلف دارند. در فهرست زیر چند مورد از انواع متغیر در برنامه نویسی را معرفی کرده‌ایم.

• متغیر Integer: متغیرهای Integer برای ذخیره‌سازی عدد کامل بدون بخش اعشاری به‌ کار برده می‌شوند. به عنوان مثال می‌توان به اعدادی مانند ۵ و ۱۰ و ۱۰۰- اشاره کرد.
• متغیر Floating-Point: متغیرهای Floating-Point یا به طور خلاصه Float در برنامه نویسی به عنوان متغیرهای اعشاری نیز شناخته می‌شوند. این متغیر اعداد را به همراه بخش اعشاری آن‌ها ذخیره‌ می‌کند. به عنوان مثال می‌توان به اعداد ۳٫۱۴ و ۲٫۵- و ۰٫۷۵ اشاره کرد.
• متغیر String: متغیر استرینگ در برنامه نویسی برای ذخیره‌سازی توالی کاراکترها به‌ کار برده می‌شود. این کاراکترها شامل حروف الفبا، ارقام، کاراکترهای خاص و غیره می‌شوند. به عنوان مثالی از این متغیرها به عبارت‌های «Hello, world!» و «John Doe» و «12345» توجه کنید.
• متغیرهای Boolean: متغیرهای Boolean، مقادیر منطقی را ذخیره می‌کنند. مقادیر منطقی شامل دو مقدار True و False هستند. این مقدارها به صورت رایج در عبارت‌های شرطی و جریان کنترل به کار برده می‌‌شوند. هدف اصلی این‌ها معمولا این است که برقرار بودن یا نبودن شرط‌ها را بررسی و اعلام کنند.

با انتخاب نوع مناسب برای متغیر، بر اساس داده‌هایی که باید ذخیره شوند، برنامه‌نویسان می‌توانند از فرایند پردازش مناسب داده‌ها مطمئن شوند. قبل از اینکه به ادامه بحث درباره متغیر بپردازیم در بخش بعدی با ماهیت متغیرها آشنا می‌‌شویم.

متغیر در برنامه نویسی چیست؟

متغیر محدوده طراحی شده‌ای از حافظه در برنامه‌نویسی است که برای ذخیره مقادیر مختلف به کار برده می‌‌شود. در واقع نام‌های متغیرها به عنوان Placeholder در حافظه عمل می‌کنند. به این نام‌ها می‌توان مقادیر مختلفی را تخصیص داد و در محاسبات یا فرایند‌های منطقی از آن‌ها استفاده کرد. برای ایجاد کردن متغیرها، باید مقدار داده مشخصی را با استفاده از عملگر تخصیص – همان مساوی = - به نام متغیر اختصاص دهیم.

برای مثال، کد x = 10، مقدار 10  را به متغیر x  اختصاص می‌دهد. متغیرها می‌توانند انواع داده مختلفی مانند اعداد صحیح، اعشاری، رشته‌ها و Boolean-ها را شامل شوند. البته در بعضی از زبان‌ها این مسئله وابسته به نوع مقداری است که به متغیر اختصاص می‌دهیم. برای مثال در زبان C وقتی متغیری تعریف می‌شود، نوع داده قابل پذیرش آن نیز مشخص می‌شود. بنابراین امکان اختصاص دادن داده‌هایی با نوع Char به متغیری که برای گرفتن داده‌های Int تعریف شده وجود ندارد.

در زمان تعریف متغیرها بسیار مهم است که نام‌های با معنی و یکتایی را انتخاب کنیم که باعث افزایش خوانایی کدها می‌شوند.

شروع یادگیری برنامه نویسی در فرادرس

همزمان با شناخت انواع متغیر در برنامه نویسی باید به فکر آموزش بیشتر هم باشیم. برای آموزش برنامه‌نویسی، در ابتدا باید با توجه به اهداف تحصیلی و شغلی خود، مناسب‌ترین زبان را انتخاب کنیم. متناسب با حوزه‌های مختلف عملیاتی، زبان‌های برنامه‌نویسی متنوعی نیز وجود دارند. هر زبان کاربرد‌ها، مزایا و ویژگی‌هایی دارد که آن را برجسته می‌کند. با هدف آشنایی و آموزش اولیه زبان‌های مختلف، می‌توانید از فیلم‌های آموزشی و رایگان فرادرس استفاده کنید. فرادرس به عنوان یکی از بزرگترین تولیدکنندگان فیلم‌های آموزشی در کشور، بهترین دوره‌های آموزشی را از سطوح اولیه تا سطوح پیشرفته تهیه و منتشر کرده است.

در وب‌سایت آموزشی فرادرس بیشتر فیلم‌های مربوط به دوره‌های ابتدایی و آموزش اولیه برنامه‌نویسی به صورت رایگان در اختیار مخاطبان و دانشجویان قرار گرفته‌اند. این فیلم‌های رایگان از کیفیت بسیار خوبی برخوردار بوده و آموزش‌های مناسبی را نیز ارائه می‌دهند. به منظور آشنایی شما، چند مورد از این فیلم‌ها آموزشی را در پایین معرفی می‌کنیم. در صورت نیاز با کلیک بر روی تصویر بالا می‌توانید وارد صفحه اصلی این مجموعه آموزشی شده و فیلم‌های بیشتر در سطوح علمی مختلف را مشاهده کنید.

تعریف متغیر و تخصیص مقدار به آن

سینتکس مربوط به تعریف متغیرها را در زبان‌های مختلف به شکل خلاصه و کامل در جدول زیر نمایش داده‌ایم.

زبان برنامه نویسی	سینتکس تعریف متغیر
++C/C	dataType variableName;
پایتون	variableName = value;
جاوا	dataType variableName;
جاوا اسکریپت	var variableName;
PHP	var variableName;

در ادامه این بخش، درباره روش تعریف متغیر در زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف، جزئیات بیشتری را ارائه کرده‌ایم.

تخصیص مقدار به متغیر

تخصیص دادن مقدارهای مختلف به متغیرها یکی از جنبه‌های بنیادین شغل برنامه‌نویسی است. توسعه‌دهندگان با استفاده از عملگرهای تخصیص، می‌توانند مقادیر مختلف را برای استفاده در آینده به متغیرها اتخصاص دهند. به عنوان مثال در کد زیر، مقدار عدد صحیحی را به متغیر x  اختصاص داده‌ایم.

بسیار مهم است که مقادیر با معنی را به متغیرها اختصاص دهیم. این کار باعث می‌شود که از عملکرد صحیح برنامه به دلیل تطبیق داده‌های ذخیره‌ شده با خواسته‌های خود مطمئن شویم.

وقتی که مقداری به متغیر مرتبط خود اختصاص داده شد، می‌توان از آن مقدار در عملیات‌های مختلف و زیادی از قبیل انجام محاسبات، عملیات ورودی و خروجی و مدیریت «جریان کنترل» (Control Flow) استفاده کرد. متغیرها با هدف نگهداری داده‌ها در مکان خاصی از حافظه استفاده می‌شوند. در نتیجه نگهداری، استفاده و به‌روزرسانی داده‌ها در تمام طول برنامه کار ساده‌تری شده است.

در فهرست زیر، چند مورد از رایج‌ترین کاربردهای متغیرها در برنامه‌نویسی را بیان کرده‌ایم.

1. اجرای محاسبات ریاضی
2. کار بر روی رشته‌ها
3. ذخیره داده‌های ورودی توسط کاربر
4. کنترل جریان برنامه با استفاده از عبارت‌های شرطی و حلقه‌ها در برنامه نویسی

در جدول زیر، روش ارتقا کلی بهره‌وری برنامه‌‌ها با استفاده از متغیرها را بیان کرده‌ایم.

بدون استفاده از متغیر	با استفاده از متغیر
10+10+10+10	x=10 , x+x+x+x
انجام محاسبات تکراری	استفاده چندباره از متغیر x
نیاز به قدرت محاسباتی بیشتر	محاسبات بهینه

تعریف و ساخت متغیر در زبان های برنامه نویسی مختلف

در زمان تعریف متغیر در زبان‌های برنامه نویسی مختلف باید از سینتکس‌های متفاوتی استفاده کرد. بی‌گمان بررسی روش تعریف متغیر در زبان‌های سطح بالای برنامه‌نویسی و مشهوری مانند ++C و C، پایتون، جاوا، جاوا اسکریپت و PHP می‌تواند دید خوبی درباره روش‌های مختلف تعریف متغیر به کاربران بدهد.

زبان های ++C و C

در زبان‌ ++C هم متغیرها مانند انواع متغیر در زبان C، با استفاده از کلمات کلیدی خاصی تعریف می‌شوند.

در ابتدا کلمه کلیدی مرتبط آورده شده و سپس باید نام متغیر را بنویسیم. به عنوان نمونه، به منظور معرفی کردن متغیری برای نگهداری سن افراد با نوع عدد صحیح و نام age، در ابتدا باید از کلمه کلیدی int  استفاده کنیم.

به همین صورت کلمات کلیدی char و float  و bool  هم به ترتیب برای تعریف متغیرهایی با نوع کاراکتر، اعداد اعشار و Boolean به کار برده می‌‌شوند.

زبان پایتون

در زبان برنامه نویسی پایتون، تعریف متغیرها به شکل سرراست‌تری انجام می‌گیرد. به این صورت که با استفاده از عملگر تخصیص =  می‌توان به شکل مستقیم مقدار مورد نظر را در برنامه به متغیر اختصاص داد.

به عنوان نمونه، برای تعریف کردن متغیری با نوع عدد صحیح، به نام count  و اختصاص دادن عدد 10  به آن، به شکل زیر عمل می‌کنیم.

زبان جاوا

زبان برنامه نویسی جاوا هم از سینتکسی شبیه به زبان‌های ++C و C پیروی می‌کند. یعنی متغیرها با استفاده از کلمات کلیدی و نام آن‌ها تعریف می‌‌شوند.

برای مثال، با هدف تعریف کردن متغیری با نوع عدد صحیح و به نام score  در جاوا باید از کلمه کلیدی int  استفاده کنیم.

زبان جاوا اسکریپت

در زبان برنامه نویسی جاوا اسکریپت برای تعریف متغیرها از کلمه کلیدی var  استفاده می‌شود.

برای مثال، با هدف تعریف متغیری از نوع رشته و به نام name  در جاوا اسکریپت مانند کد زیر عمل می‌کنیم.

زبان PHP

زبان برنامه نویسی PHP هم مانند زبان جاوا اسکریپت از کلمه کلیدی var  برای تعریف متغیرها استفاده می‌کند.

برای مثال فرض کنیم که باید متغیری از نوع اعداد با ممیز شناور به نام price  را در زبان PHP تعریف کنیم.

رعایت سینتکس مربوط به تعریف متغیرها در زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف، برای تعریف صحیح و استفاده از متغیرها در کدها ضروری است. در بخش بعدی به بررسی «دامنه متغیر» (Variable Scope) پرداخته‌ایم.

بررسی دامنه متغیرها

در برنامه‌نویسی، متغیرها می‌توانند دامنه‌های فعالیت مختلفی داشته باشند. «دامنه‌ فعالیت» (Variable Scope) میزان دسترسی متغیرها را درون برنامه مشخص می‌کند. در دنیای برنامه‌نویسی با توجه به نیاز‌ها، مدیریت فضا و امنیت داده‌ها، دامنه‌های فعالیت مختلفی هم برای متغیرها تعریف شده‌اند.

برای بررسی دامنه متغیرها و استفاده حرفه‌ای از این دامنه، باید با اصول برنامه‌نویسی آشنا باشید. قواعد و نکاتی وجود دارند که با رعایت آن‌ها از ابتدا می‌توان ذهنیت برنامه‌نویسی را به شکل صحیح پرورش داد. به این منظور پیشنهاد می‌کنیم که فیلم آموزش رایگان اصول و مبانی برنامه نویسی را از فرادرس مشاهده کنید. در صورت نیاز لینک مربوط به این فیلم را در پایین نیز قرار داده‌ایم.

در ادامه این بخش به بررسی انواع دامنه‌های فعالیت تعریف شده برای متغیرها پرداخته‌ایم. اما در صورتی که نیاز به کسب اطلاعات بیشتر و تخصصی درباره دامنه متغیرها در زبان‌های پایتون یا جاوا داشته باشید، پیشنهاد می‌کنیم که مطالب دامنه متغیرها در پایتون، به زبان ساده و دامنه متغیرهای جاوا به زبان ساده را از مجله فرادرس مطالعه کنید.

متغیرهای محلی

«متغیرهای محلی» (Local Variables) فقط در داخل بلوک کدی قابل دسترسی هستند که آنجا تعریف شده‌اند. این نوع از متغیرها معمولا درون توابع برنامه نویسی یا بلوک‌های کد با دامنه محدود، تعریف می‌شوند. وقتی کار بلوک کد کامل شود، دیگر این متغیرها در دسترس نیستند. استفاده از متغیرهای محلی به ماژولار شدن کدها کمک می‌کند. همچنین از تداخل‌های غیر منتظره نیز بین متغیرهای مختلف و بخش‌های جداگانه برنامه با هم پیشگیری می‌شود.

متغیرهای سراسری

از طرف دیگر، «متغیرهای سراسری» (Global Variables) از هر کجای درون برنامه قابل دسترسی هستند. این متغیرها محدود به بلوک‌های کد نمی‌شوند و توسط هر تابع، در بلوک کد تعریف تابع یا سایر بلوک‌های کد به سادگی قابل استفاده هستند. اگرچه استفاده بیش از حد از متغیرهای سراسری، باعث مشکل شدن فرایند دیباگ کردن و نگهداری کدها می‌‌شود. زیرا محتوی این متغیرها را می‌توان در هر بخشی از کد تغییر داد.

متغیرهای محصور شده

«متغیرهای محصور شده» (Enclosed Variables) در توابع یا بلاک‌های بیرونی تعریف می‌شوند، اما توسط توابع یا بلاک‌های کد درونی قابل دسترسی هستند. این متغیرهای به توابع درونی برای دسترسی و استفاده از مقدار خود کمک می‌‌کنند. این مفهوم در برنامه‌نویسی با عنوان Closure شناخته می‌شود. با کمک این روش، توابع درونی می‌توانند از متغیرهای بلوک کد بیرونی خود استفاده کنند. در نتیجه تکنیک‌های برنامه‌نویسی قدرتمندی مانند توابع تو‌ در تو در پایتون یا سایر زبان‌های برنامه نویسی به‌وجود آمده‌اند.

متغیرهای درونی

«متغیرهای درونی» (Built-In Variables) بخشی از محدوده زبان‌های برنامه‌نویسی هستند و همیشه هم در دسترس‌اند. این نوع از متغیرها نیازی به هیچ فرایند تعریف خاصی ندارند. متغیرهای درونی به صورت پیش‌فرض توسط خود زبان برنامه‌نویسی تعریف شده و اطلاعات یا عملکرد مفیدی را ارائه می‌دهند. در فهرست زیر دو مورد را به عنوان مثال‌هایی از متغیرهای درونی معرفی کرده‌ایم.

• متغیر sys.argv  در زبان پایتون: این متغیر برای ذخیره کردن آرگومان‌های ارسال شده از طریق خط فرمان به‌ کار برده می‌شود.
• متغیر window.innerWidth در زبان جاوا اسکریپت:  این متغیر اندازه عرض پنجره مرورگر را نمایش می‌دهد.

برای نوشتن کدهای تمیز و موثر، وجود دامنه‌های متغیری لازم است که به خوبی مشخص شده باشد. وجود دامنه‌های متفاوت از بروز اختلال در نام‌گذاری متغیر‌ها جلوگیری کرده و به سازماندهی بهتر کدها کمک می‌کند. برنامه‌نویسان از طریق به حداقل رساندن استفاده از متغیرهای سراسری، بهره‌گیری مناسب از متغیرهای محصور شده و استفاده از متغیرهای درونی می‌توانند نرم‌افزارهای پایدارتر و با قابلیت نگهداری بیشتری ایجاد کنند.

در فهرست زیر تمام دامنه‌های نام‌برده شده در بالا را به صورت خلاصه توضیح داده‌ایم.

• «متغیرهای محلی» (Local Variables): این نوع از متغیرها درون بلوک خاصی از کد تعریف می‌شوند و فقط هم در داخل همان بلوک قابل استفاده هستند.
• «متغیرهای سراسری» (Global Variables): این نوع از متغیرها از هرجایی در داخل برنامه قابل دسترسی‌اند.
• «متغیرهای محصور شده» (Enclosed Variables): این نوع از متغیرها در تابع یا بلوک کد بیرونی تعریف می‌شوند، اما توسط توابع درونی قابل دسترسی هستند.
• «متغیرهای درونی» (Built-in Variables): این نوع از متغیرها جزئی از دامنه کاری زبان برنامه‌نویسی هستند و همیشه قابل دسترسی‌اند.

اهمیت استفاده از انواع متغیر در برنامه نویسی

همه انواع متغیر در برنامه نویسی، عناصری بسیار ضروری هستند که به توسعه‌دهندگان برای ساده‌سازی عملیات ذخیره، کار و استفاده دوباره از داده‌ها کمک می‌کنند. در این بخش از مطلب به بررسی دلایل مهم استفاده از متغیرها پرداخته‌ایم.

افزایش خوانایی کدها

استفاده از متغیرها در کدنویسی و انتخاب نام‌های معنادار برای شناخت بهتر داده‌ موجود در آن‌ها باعث افزایش زیاد خوانایی کدها می‌شود. معمولا متغیرها را به‌جای استفاده مستقیم از داده‌ها – در روش «کدنویسی سخت» (Hard Coding) – به کار می‌برند. در نتیجه متغیرها به عنوان محفظه نگهدارنده‌ای برای داده‌ها استفاده می‌شوند که مفهوم و هدف ذخیره‌سازی از داده‌ها را به صورت واضح بیان می‌کند. این کار فرایند نگهداری و درک کدها را برای برنامه‌نویسان ساده‌تر می‌کند. مخصوصا برای توسعه‌دهندگانی که در آینده بر روی این کدها کار می‌کنند یا در فرایند توسعه برنامه مشارکت خواهند کرد.

کاهش انجام کارهای تکراری و افزایش انعطاف پذیری

استفاده از انواع متغیر در برنامه نویسی به توسعه‌دهندگان کمک می‌کند که از نوشتن کدهای تکراری دوری کنند. این کار را به وسیله ذخیره کردن مقادیری انجام می‌دهند که بارها در برنامه استفاده خواهند شد. برنامه‌نویسان به‌جای تکرار چندین‌باره همان داده یا محاسبات مربوط به کشف آن می‌توانند مقدار مورد نظر را یکبار به متغیری تخصیص دهند. سپس در طول زمان اجرای برنامه، هر وقت که نیاز شد به آن متغیر مراجعه بکنند. این تکنیک نه تنها احتمال بروز خطا یا تناقض در داده‌ها را کاهش می‌دهد، بلکه امکان تغییر مقدار آن متغیر را در مکان مجزایی نیز فراهم کرده است. در نتیجه در طول زمان توسعه برنامه و فرایند نگهداری آن باعث صرفه‌جویی در زمان و انعطاف‌‌پذیری بیشتر هم می‌شود.

مدیریت بهتر جریان عملیاتی برنامه

متغیرها به صورت خودکار به برنامه‌نویسان برای کنترل کردن جریان کار در کدها کمک می‌کنند. این کمک از طریق ذخیره‌سازی و کار بر روی داده‌ها انجام می‌شود. به وسیله تخصیص دادن مقادیر مختلف به متغیرها، توسعه‌دهندگان می‌توانند کارهای بسیار مهمی انجام دهند. چند مورد از این کارها را در پایین فهرست کرده‌ایم.

• انجام انواع محاسبات
• گرفتن تصمیمات منطقی بر اساس انواع عبارت‌های شرطی
• پیاده‌سازی حلقه‌ها در برنامه‌نویسی یا انجام عمل پیمایش بر روی داده‌ها

وجود کنترل و مدیریت مناسب بر روی جریان عملیاتی برنامه باعث ارتقا عملکرد و تطبیق‌پذیری کدها می‌شود. در نتیجه توسعه‌دهندگان می‌توانند اپلیکیشن‌های تعاملی‌تری را ایجاد کنند.

افزایش کارایی و بهینه‌ سازی عملکرد

استفاده از متغیرها در برنامه‌نویسی باعث کمک به افزایش کارآمدی و نوشتن کدهای بهینه‌تر می‌شود. به وسیله تخصیص دادن مقادیر به متغیرها، توسعه‌دهندگان می‌توانند از نوشتن محاسبات تکراری مربوط به پردازش‌ داده دوری کنند. در نتیجه میزان سربار هزینه‌های محاسباتی کلی سیستم کاهش پیدا می‌کند. در اثر بهینه‌سازی عملکرد سیستم، کارایی کلی برنامه هم افزایش می‌یابد. بنابراین سرعت برنامه بیشتر شده و به صورت کارآمدتری از منابع استفاده می‌شود. یکی دیگر از فواید استفاده از متغیرها در مدیریت بهتر فضای حافظه است. زیرا متغیرها به برنامه‌نویسان کمک می‌کنند که به صورت پویا با حافظه کامپیوتر کار کنند. فرایند تخصیص و رها‌سازی حافظه اصلی به صورت پویا نیز باعث بهینه‌سازی مصرف منابع سیستم می‌شود.

در فهرست زیر، مهمترین فواید استفاده از انواع متغیر در برنامه نویسی را به صورت خلاصه بیان کرده‌ایم.

1. افزایش خوانایی کدها
2. کاهش کدهای تکراری و افزایش تطبیق‌پذیری برنامه
3. مدیریت بهتر جریان عملیاتی برنامه
4. افزایش عملکرد و بهینه‌سازی کارآمدی

سناریو کمکی برای درک کاربرد متغیر در برنامه نویسی

برای درک متغیرها در برنامه‌نویسی، سناریویی را در نظر بگیرید که باید در آن لیست پخش موسیقی ایجاد کنید. در این لیست موسیقی هر آهنگی مانند متغیر مجزایی است. موسیقی‌ها هم مانند متغیرها دارای ویژگی‌های مختلفی مانند نام آهنگ، اندازه زمانی و ژانر هستند. به همین صورت، متغیرها در برنامه‌نویسی هم دارای نام‌های گوناگون هستند، همچنین انواع مختلف و مقادیر متفاوتی را می‌پذیرند.

در صورتی که بخواهیم لیست پخش موسیقی را برای مهمانی شاد تنظیم کنیم، موسیقی‌ها را باید بر اساس ژانر، زمان رویدادن مهمانی و سلیقه احتمالی مهمان‌ها انتخاب کرد. در برنامه نویسی هم به همین صورت است. متغیرها بر اساس نیازهای برنامه انتخاب شده و به آن‌ها مقدار اختصاص داده می‌شود. همین‌طور که شاید با حذف یا اضافه کردن آهنگ‌های نو یا تغییر نظم پخش آهنگ‌ها اقدام به به‌روزرسانی لیست پخش موسیقی خود می‌کنیم در کامپیوتر هم می‌توان به متغیرها مقادیر جدیدی اختصاص داد، حذف کرد، داده‌های آن‌ها به‌روزرسانی کرد یا نظم متغیرها را تغییر داد.

بنابراین متغیرهای برنامه‌نویسی را می‌توان مانند آهنگ‌های موجود در لیست پخش موسیقی در نظر گرفت. زیرا:

• دارای نام‌های یکتا هستند.
• انعطاف‌پذیر‌‌‌اند.
• متغیرها قابل مرتب‌شدن هستند.
• به منظور اجرای عملیات خاصی می‌توان از چندین متغیر در کنار هم استفاده کرد.
• و غیره

همین‌طور که با ساخت لیست پخش موسیقی صحیح می‌توان فضای مهمانی را گرم کرد، رعایت صحیح قواعد مربوط به استفاده از متغیرها نیز می‌تواند برنامه کاربردی خوبی را ایجاد کند.

یادگیری برنامه‌نویسی حرفه‌ای با فرادرس

شناخت انواع متغیر در برنامه نویسی و دانستن روش کار با آن‌ها برای افراد مبتدی و حرفه‌ای لازم است. اما برای حل کردن مسائل برنامه نویسی به آموزش‌های پیشرفته‌تری نیز احتیاج داریم. معمولا کلاس‌های حرفه‌ای‌ آموزش‌ برنامه‌نویسی نیازمند صرف هزینه و زمان زیادی‌اند. به همین دلیل وب‌سایت فرادرس، تلاش کرده تا همیشه با کیفیت‌ترین آموزش‌ها را تولید کرده و به صورت بسیار مقرون به صرفه‌تر در اختیار مخاطبان خود قرار دهد. علاوه‌ براین فیلم‌های آموزشی قابلیت بازبینی مجدد و مرور نیز دارند. در قسمت پایین، چند مورد از فیلم‌های حرفه‌‌ای مربوط به چند زبان برنامه‌نویسی مختلف را معرفی کرده‌ایم.

در صورت نیاز به آموزش‌های دیگر با کلیک بر روی تصویر زیر وارد صفحه اصلی مجموعه آموزش شوید و گزینه مورد نظر خود را بیابید.

جمع‌بندی

استفاده از متغیرها یکی از جنبه‌های بسیار مهم در برنامه‌نویسی است که به میزان چشم‌گیری بر روی ایجاد کارآمدی و توسعه کدهای بهینه تاثیرگذار است. متغیرها با کمک به توسعه‌دهندگان برای ذخیره‌سازی، اعمال تغییرات و استفاده چندباره بر روی داده‌ها باعث تقویت خوانایی و مقیاس‌پذیری کدها می‌شوند. تسلط بر روی کار با متغیرها یکی از مهم‌ترین‌ توانایی‌ها برای تبدیل شدن به برنامه‌نویس حرفه‌ای است. با وجود درک محکم درباره متغیرها توسعه‌دهندگان می‌توانند تمام پتانسیل کدنویسی خود را آزاد کرده و کدهای انعطاف‌پذیر و پایداری را ایجاد کنند.

در این مطلب از مجله فرادرس با انواع متغیر در برنامه نویسی و دلایل وجود آن‌ها و کاربردهای مختلف‌شان آشنا شدیم. دامنه‌های مهم عملکرد متغیرها را بیان کرده و روش تعریف متغیر در چند زبان مختلف را نیز نشان داده‌ایم. همه توسعه‌دهندگان در ابتدای کار آموزش برنامه‌نویسی با متغیرها آشنا می‌شوند. اما نکته مهم مسلط شدن بر روی کار با آن‌هاست. زیرا تا پیشرفته‌ترین سطوح برنامه‌نویسی هم باید از متغیرها استفاده کرد.