یک نظریه جدید توسط پژوهشگر ناسا، دیدگاه ما را نسبت به فناوری بیگانگان تغییر می‌دهد و شاید برای علاقمندان به یوفوها خبر بدی باشد. این نظریه مطرح می‌کند که پیشرفت‌های تکنولوژیک فرازمینی‌ها ممکن است آنقدر هم که تصور می‌کنیم، گسترده نباشد.
برای دهه‌ها، معمای پارادوکس فِرمی ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده است؛ با وجود میلیاردها ستاره و عمر طولانی کیهان، چرا هیچ نشانی از حیات فرازمینی پیشرفته پیدا نکرده‌ایم؟ اکنون رابین کوربت، پژوهشگر دانشگاه مریلند و ناسا، با مقاله‌ای جدید به این پرسش پاسخ می‌دهد.
محدودیت‌های فناوری بیگانگان: سقف پیشرفت کجاست؟
کوربت در مقاله خود که در سرور پیش‌انتشار arXiv منتشر شده، استدلال می‌کند که فناوری بیگانگان شاید «ابرفناوری» که ما تصور می‌کنیم نباشد. او بر این باور است که فرازمینی‌ها تنها اندکی از ما پیشرفته‌ترند و به دلیل محدودیت‌های فیزیکی، به یک سقف تکنولوژیکی رسیده‌اند که خیلی فراتر از سقف فعلی ما نیست.
او این وضعیت را به این صورت توصیف می‌کند که ما در مرحله «آیفون ۱۷» هستیم و آن‌ها به «آیفون ۴۲» دست یافته‌اند. این یعنی پیشرفت آن‌ها متوقف شده و هرگز به فناوری‌های علمی تخیلی مانند دورنوردی یا سفر سریع‌تر از نور دست نیافته‌اند، که دانشمندان اکنون معتقدند شاید اصولاً غیرممکن باشند. این نظریه همچنین مقیاس‌های پیچیده‌ای مانند مقیاس کارداشف که تمدن‌ها را بر اساس مصرف انرژی رتبه‌بندی می‌کند، بی‌معنا می‌سازد.
چرا فرازمینی‌ها جهان را تسخیر نکرده‌اند؟ خستگی یا واقعیت سفر بین‌ستاره‌ای؟
دانشمندان موافقند که یک تمدن حتی با موشک‌های معمولی می‌تواند تمام کهکشان را در چند ده میلیون سال کلونی کند. پس چرا این اتفاق نیفتاده است؟ نظریه کوربت این بخش را نیز پوشش می‌دهد. او می‌گوید شاید آن‌ها به سادگی از جستجو خسته شده‌اند. پس از کاوش در همسایگی محلی خود، از اکتشاف فضا دست کشیده‌اند.
سفر بین‌ستاره‌ای فوق‌العاده دشوار است؛ برای مثال، فضاپیمای خودمان، وویجر ۱، حدود ۷۵,۰۰۰ سال طول می‌کشد تا به پروکسیما قنطورس، نزدیک‌ترین همسایه ستاره‌ای ما، برسد. کوربت همچنین معتقد است پس از ارسال ماموریت‌هایی به هزاران سامانه ستاره‌ای، بیگانگان درمی‌یابند که اطلاعات علمی جدید زیادی به دست نمی‌آید و هیجان کشف از بین می‌رود.
بازنگری در جستجوی حیات فرازمینی: به جای ابرپروژه‌ها، سیگنال‌ها را بشنویم
جدی گرفتن این نظریه به معنای تغییری ریشه‌ای در رویکرد ما به جستجوی حیات فرازمینی است. در وهله اول، یعنی دیگر نباید به دنبال ابرپروژه‌های مهندسی فضایی عظیم مانند کُره‌های دایسون یا فانوس‌های قدرتمند طولانی‌مدت باشیم، زیرا راه‌اندازی آن‌ها برای میلیون‌ها سال فوق‌العاده گران خواهد بود.
چه چیزی باقی می‌ماند؟ مسائل پیش‌پا افتاده. ما باید به دنبال «تابش‌های نشتی» باشیم، همان سیگنال‌های رادیویی و تلویزیونی تصادفی که آن‌ها به فضا منتشر می‌کنند، درست مانند ما. البته برای این کار به ابزارهای شنیداری بهتری نیاز داریم، زیرا سیگنال‌های خودمان در زمان رسیدن به پروکسیما قنطورس آنقدر ضعیف می‌شوند که از نویز فضا قابل تشخیص نیستند.
پروژه‌های جدیدی مانند آرایه کیلومتر مربعی ممکن است بالاخره به اندازه‌ای حساس باشند که بتوانند آنالوگ‌های مشابه زمین را تا ۲۰۰ پارسک دورتر تشخیص دهند. در نهایت، اگر کوربت درست بگوید، ما به دنبال خدایان نیستیم، بلکه به دنبال همسایگانی هستیم که درست مانند ما درگیر محدودیت‌ها و سقف‌های تکنولوژیکی هستند.
source