زشت‌ترین هواپیماهای جنگی تاریخ با وجود ظاهر ناموزون، عملکردی شگفت‌انگیز داشتند؛ در این مطلب با ۱۰ نمونه‌ از آن‌ها آشنا شوید.

ظاهر همیشه مهم نیست، به‌خصوص در دنیای هواپیماهای جنگی. بسیاری از زشت‌ترین هواپیماهای جنگی که تاکنون طراحی شده‌اند، دقیقا به‌خاطر اولویت دادن به قدرت، دوام و کارایی به جای زیبایی، در تاریخ نظامی جاودانه شده‌اند.

در این مقاله به ۱۰ هواپیمای نظامی می‌پردازیم که ظاهر ناموزون و نه‌چندان دل‌فریب آن‌ها نتوانست مانعی برای عملکرد چشمگیرشان باشد.

Junkers Ju 88؛ هیولای چندمنظوره آلمانی

این هواپیمای آلمانی در سال ۱۹۳۶ پروازهای آزمایشی خود را آغاز کرد و با وزن ۱۲ هزار کیلوگرمی، مجهز به ۶ مسلسل سنگین بود. سرعت پیمایشی آن به حدود ۳۶۰ کیلومتر در ساعت می‌رسید و توانایی رسیدن به ۴۷۵ کیلومتر بر ساعت را نیز داشت.

با تولید حدود ۱۵ هزار فروند و نقش‌آفرینی در نبرد بریتانیا، Ju 88 در مأموریت‌های گوناگونی چون شناسایی، بمباران شیرجه‌ای و حتی حمله بدون خلبان استفاده شد. طراحی ساده و غیرجذاب آن، کاملا در خدمت عملکرد بود.

Seversky P-35؛ نوآور ضعیف جنگ جهانی دوم

این جنگنده آمریکایی در سال ۱۹۳۷ با بدنه‌ای تمام فلزی و کابین بسته معرفی شد. با سرعتی حداکثر حدود ۴۵۰ کیلومتر بر ساعت و ظرفیت بمب ۱۴۵ کیلوگرمی، برای آن زمان قابل قبول بود؛ اما در مقایسه با رقبای مدرن، بسیار ابتدایی محسوب می‌شد.

تنها یک نمونه باقی‌مانده از این هواپیما در موزه نیروی هوایی آمریکا نگهداری می‌شود؛ مدلی که نیازمند بازسازی کامل بود.

Brewster F2A Buffalo؛ ناکام سنگین‌وزن

این جنگنده آمریکایی که در سال ۱۹۳۹ به‌عنوان جایگزین Grumman F3F معرفی شد، در نبرد میدوی، آخرین حضور عملیاتی خود را تجربه کرد. طراحی سنگین و گرد آن بیشتر به زنبور شبیه بود تا جنگنده.

با وجود تجهیز به چهار مسلسل و مخزن بمب ۲۲۵ کیلوگرمی، ضعف طراحی باعث شد تا به هواپیمای آموزشی تبدیل شود.

Curtiss P-40 Warhawk؛ دندان‌های تیز بدون جذابیت

P-40 یکی از سریع‌ترین جنگنده‌های جنگ جهانی دوم بود، اما ظاهر آن چندان جذاب به‌نظر نمی‌رسید. نقاشی دندان‌دار معروف هم نتوانست این واقعیت را پنهان کند.

این هواپیما که در ۲۸ کشور خدمت می‌کرد، می‌توانست تا ۳۲۰ کیلوگرم بمب حمل کند، اما خیلی زود در برابر مدل‌های پیشرفته‌تر از رده خارج شد.

De Havilland Mosquito؛ ترابری چوبی ولی کارآمد

این هواپیمای انگلیسی با بدنه‌ای از چوب بالسا و طراحی گرفته شده از هواپیماهای مسافری ساخته شد و در ده‌ها ماموریت متنوع از بمباران تا شناسایی دوربرد شرکت کرد.

در حالی که ظاهر آن ساده و بی‌هیجان بود، اما عملکردش تحسین‌برانگیز باقی ماند.

Avro Lancaster؛ بمب‌افکن غول‌پیکر بریتانیایی

با ظاهری سنگین و توده‌ای، لنکستر شاید برنده رقابت‌های زیبایی نبود، اما عملکرد بی‌نقصی داشت. این بمب‌افکن می‌توانست تا ۱۰ هزار کیلوگرم بمب حمل کند و دارای سه برجک مسلسل بود.

از این مدل تنها ۷۳۷۷ فروند ساخته شد، اما نقش کلیدی در حملات شبانه و بمباران اهداف استراتژیک ایفا کرد.

Boeing B-29 Superfortress؛ پایان‌بخش جنگ با ظاهری ساده

این بمب‌افکن آمریکایی، اگرچه طراحی جذابی نداشت و بیشتر شبیه هواپیمای مسافربری بود، اما با ریختن بمب اتمی بر ژاپن، نقشی تاریخی ایفا کرد.

در نگاه اول شاید بی‌هیجان به‌نظر برسد، اما کارشناسان نظامی می‌دانند که B-29 یکی از پیشرفته‌ترین بمب‌افکن‌های زمان خود بود.

Tupolev Tu-4؛ کپی روسی از بمب‌افکن آمریکایی

پس از فرود اضطراری چند فروند B-29 در شوروی، طراحان روسی مدل Tu-4 را به‌صورت مهندسی معکوس تولید کردند. این مدل تا حد زیادی مشابه B-29 بود، اما از آلومینیوم ارزان‌تر استفاده شده بود.

بیش از ۸۰۰ فروند از آن تولید شد و حتی بمب هسته‌ای شوروی نیز با همین مدل آزمایش شد.

Dornier Do-31؛ نوآوری آلمانی در حمل‌ونقل عمودپرواز

Do-31 تنها هواپیمای ترابری جت جهان با قابلیت VTOL (نشست و برخاست عمودی) بود. ظاهر زمخت و دماغه تخت آن شاید حس زیبایی نداشت، اما برای حمل نیرو و بار طراحی شده بود.

تنها دو نمونه از آن ساخته شد و امروزه در موزه‌های آلمان نگهداری می‌شوند.

Sukhoi Su-25؛ تانک پرنده زشت‌روی

Su-25 که با لقب “Frogfoot” نیز شناخته می‌شود، پاسخی به A-10 آمریکایی بود. این هواپیمای تهاجمی که در دهه ۶۰ میلادی طراحی شد، هنوز هم در کشورهای مختلف استفاده می‌شود.

اگرچه ظاهر آن از دید بسیاری ناخوشایند است، اما با برد قابل قبول، قابلیت حمل سوخت خارجی و مقاومت بالا، به یکی از نمادهای جنگنده‌های پشتیبانی زمینی تبدیل شده است.

بیشتر بخوانید