به این ترتیب هویت دقیق این ماده برای دهه‌ها به صورت یک راز باقی ماند. این معما ادامه داشت تا زمانی که کوزه‌ها برای یک نمایشگاه به موزه اشمولین دانشگاه آکسفورد فرستاده شدند. در آنجا تیمی از محققان به سرپرستی لوسیانا داکوستا کاروالیو و جیمز مک‌کلا تصمیم گرفتند با استفاده از روش‌های جدید یک بار دیگر این ماده را بررسی کنند.

علم مدرن به کمک باستان‌شناسی می‌آید

تیم تحقیقاتی دانشگاه آکسفورد با به‌کارگیری تکنیک‌های تحلیلی پیشرفته به بررسی ساختار مولکولی این ماده پرداختند. آن‌ها نمونه باستانی را با عسل و موم‌های امروزی از یونان و ایتالیا مقایسه کردند.

نتایج شگفت‌انگیز بود. ترکیب شیمیایی ماده باستانی شباهت بسیار زیادی به موم زنبور عسل و عسل امروزی داشت. البته به دلیل گذشت زمان طولانی و واکنش با فلز برنز اسیدی‌تر شده بود.

نقطه عطف این تحقیق زمانی بود که دانشمندان موفق به شناسایی پروتئین‌های ژله رویال در این نمونه شدند. این پروتئین‌ها فقط توسط زنبورهای عسل غربی ترشح می‌شوند و حضور آن‌ها مدرک قاطعی بود که نشان می‌داد این ماده یک محصول مرتبط با زنبور عسل است.

این کشف ثابت کرد که حدس اولیه باستان‌شناسان درست بوده و این ماده در واقع عسل ۲۵۰۰ ساله یونانی است.

این پژوهش نه تنها یک معمای قدیمی را حل کرد بلکه نشان داد چگونه مواد آلی در طول هزاران سال دچار تغییرات شیمیایی می‌شوند. این دستاورد می‌تواند راه را برای تحقیقات آینده در زمینه فعالیت‌های میکروبی باستانی و کاربردهای احتمالی آن‌ها هموار کند.