فناوری هلیکوپترهای خودران دیگر یک رویا نیست و به لطف هوش مصنوعی، این پرنده‌ها می‌توانند بدون خلبان در آسمان پرواز کرده و ماموریت‌های پیچیده را انجام دهند.
شاید باورش سخت باشد اما هلیکوپترهای خودران دیگر یک مفهوم علمی-تخیلی نیستند و در حال حاضر در دنیای واقعی آزمایش می‌شوند. شرکت‌های بزرگ هوافضا مانند لاکهید مارتین موفق شده‌اند هلیکوپترها را بدون هیچ خلبانی در کابین به پرواز درآورند. برای مثال، بخش سیکورسکی لاکهید مارتین یک هلیکوپتر بلک هاوک را به نمایش گذاشت که به تنهایی بلند شد، در یک محیط پر از مانع حرکت کرد و با موفقیت فرود آمد. این دستاورد بزرگ به لطف حسگرهای پیشرفته، هوش مصنوعی و سیستم‌های پروازی ممکن شده است که می‌توانند همه چیز را از مسیریابی عادی تا شرایط اضطراری مدیریت کنند.
این پرنده‌های بدون سرنشین فعلا در اختیار پیمانکاران دفاعی و برنامه‌های تحقیقاتی قرار دارند. با این حال، آن‌ها چشم‌انداز هیجان‌انگیزی از آینده هوانوردی نظامی و غیرنظامی را در دهه آینده به ما نشان می‌دهند. نتایج این آزمایش‌ها فراتر از کاربردهای نظامی بوده و می‌تواند در خدمات فوریت‌های پزشکی، عملیات جستجو و نجات و تحویل محموله‌های تجاری نیز تحول ایجاد کند. این سیستم‌ها قادرند در شرایط خطرناکی که جان خلبانان انسانی را تهدید می‌کند، با حفظ ایمنی و قابلیت اطمینان به انجام ماموریت‌های حیاتی بپردازند.
-
- لاکهید مارتین K-Max
فناوری پشت پرده هلیکوپترهای خودران چگونه کار می‌کند؟
یک مفهوم پیچیده مانند هلیکوپترهای خودران نیازمند دقت بسیار بالا و اولویت‌بندی ایمنی است. این فناوری برای پایدار ماندن، حفظ امنیت و آگاهی از محیط اطراف خود به ترکیبی از سیستم‌های پیشرفته متکی است. یک سیستم رایج از مجموعه‌ای از لایدار، رادار، دوربین‌های نوری، GPS و واحدهای ناوبری اینرسی برای ایجاد یک نقشه دقیق و دائما به‌روز از محیط اطراف خود استفاده می‌کند. داده‌های جمع‌آوری‌شده به کامپیوترهای قدرتمند داخلی منتقل می‌شوند که نرم‌افزار پرواز مبتنی بر هوش مصنوعی را اجرا می‌کنند. این نرم‌افزار می‌تواند مسیرها را ترسیم کند، با تغییرات آب و هوایی سازگار شود، از موانع دوری کند و حتی با کنترلرهای ترافیک هوایی ارتباط برقرار کند.
فناوری MATRIX سیکورسکی یکی از پیشرفته‌ترین نمونه‌ها در این زمینه است. این سیستم به هلیکوپتر بلک هاوک UH-60 اجازه می‌دهد تا ماموریت‌ها را به صورت کاملا مستقل انجام دهد. همزمان، برنامه ALIAS که توسط دارپا پشتیبانی می‌شود، به عنوان یک کیت انعطاف‌پذیر طراحی شده است. این کیت را می‌توان روی هواگردهای موجود مانند هلیکوپتر هیویی UH-1 نصب کرد تا وظایف مهم پروازی را خودکار کرده و رویه‌های اضطراری پیچیده را اجرا کند. این کار به طور چشمگیری حجم کاری خلبانان انسانی را کاهش می‌دهد و به عنوان یک محافظ در صورت ناتوانی آن‌ها عمل می‌کند.
چرا فعلا خبری از نسخه تجاری نیست؟
با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در فناوری خودران، این سیستم‌ها به این زودی‌ها در آشیانه‌های غیرنظامی ظاهر نخواهند شد. بیشتر آن‌ها به قراردادهای نظامی گره خورده‌اند یا توسط برنامه‌های نمایشی به شدت کنترل می‌شوند. توسعه‌دهندگان هنوز در حال کار برای اثبات قابلیت اطمینان طولانی‌مدت این سیستم‌ها در تمام شرایط عملیاتی هستند. موانع قانونی نیز یک سد بزرگ محسوب می‌شوند. تلاش برای دریافت گواهینامه برای یک هلیکوپتر بدون سرنشین جهت استفاده تجاری بر فراز مناطق پرجمعیت، چالشی است که بسیار فراتر از خود مهندسی است.
با این حال، این پیشرفت‌ها پایه‌های آینده‌ای را بنا می‌کنند که در آن هلیکوپترهای خودران می‌توانند بخشی از زندگی روزمره شوند. با پیشرفت سیستم‌های خودران توسط توسعه‌دهندگان تاکسی‌های هوایی و ادامه تکامل فناوری‌های دستیار خلبان، ممکن است طولی نکشد که هلیکوپترهای غیرنظامی نیز این قابلیت‌ها را به کار گیرند. در حال حاضر، این فناوری‌ها به خوبی نشان می‌دهند که هوانوردی با چه سرعتی در حال تغییر است و نیم‌نگاهی از آینده‌ای را به ما ارائه می‌دهند که در آن هلیکوپترها ممکن است اصلا به خلبان نیازی نداشته باشند.
source