شایانیوز– جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵، با حضور ۳۲ تیم و میزبانی امریکا، باید تجلی‌گر فوتبال جذاب و بین‌المللی می‌بود. اما چنین نشد. این مسابقات با وعده‌ای بزرگ، در کشوری برگزار شد که از نظر زیرساخت‌های ورزشی و اقتصادی یکی از قوی‌ترین‌های جهان است. با این حال، چیزی که در عمل دیدیم، فاصله زیادی با آن شور و هیجان همیشگی فوتبال داشت. از سکوهای نیمه‌ خالی گرفته تا وضعیت ورزشگاه‌ها و آب و هوا؛ همه چیز بیشتر به یک تورنمنت آزمایشی شباهت داشت تا ویترینی از برترین باشگاه‌های دنیا.

تورنمنتی جهانی، اما سرد و بی ‌روح

با وجود میزبانی امریکا، که در نگاه اول می‌تواند به معنی امکانات لوکس و نظم بالا باشد، جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵ با مشکلات عجیب و غریبی همراه شد:

کیفیت پایین چمن ورزشگاه‌ها حتی در استادیوم‌های بزرگی مانند MetLife Stadium و Levi’s Stadium باعث شد بازیکنان از شرایط ناراضی باشند و مصاحبه‌هایی از برخی از آن‌ها منتشر شد که به این مسئله اعتراض کرده بودند.

طوفان و قطع بازی‌ها

دیدار چلسی – بنفیکا در کارولینای شمالی تحت رعدوبرق، با دو ساعت تأخیر ادامه پیدا کرد .

در سیاتل و اورلاندو نیز چند بازی تا چندین بار قطع شد به‌دلیل رعدوبرق شدید .

طوفان و اختلالات آب‌و‌هوایی شدید در ایالت‌هایی مانند فلوریدا و جورجیا نیز منجر به قطع چند مسابقه شد. از جمله دیدار مهم فلامنگو – الهلال که برای بیش از ۳ ساعت به تعویق افتاد.

استقبال سرد تماشاگران داخلی

میزبانی این رویداد، برخلاف انتظار، به حضور پرشور محلی‌ها نینجامید:

میانگین حضور در مرحله گروهی حدود ۳۴٬۷۵۹ نفر (۵۷٪ ظرفیت) بود.

برخی بازی‌ها کمتر از ۱۰٬۰۰۰ نفر تماشاگر داشتند؛ حتی ۳٬۴۱۲ نفر برای اولسان – سامان‌دونز در اورلاندو.

تیم‌هایی مثل چلسی در نتیجه شدیداً تماشاچی کم داشتند؛ کمتر از ۲۳ هزار نفر در ورزشگاه ۷۱ هزار نفری.

حضور قابل توجه فقط برای بازی‌هایی با ستاره‌ها بود: دیدار PSG–آتلتیکو مادرید ۸۰٬۶۱۹ شخص، و رئال مادرید–الهلال حدود ۶۲۵۰۰ نفر.

استقبال اندک تماشاگران آمریکایی از فوتبال باشگاهی جهانی، به‌ خصوص در شهرهایی که فوتبال هنوز ورزش اول مردم نیست (مثل دالاس یا هیوستون)، باعث شد سکوهای زیادی خالی بماند.

دلایل زمینه‌ای

رقابت با رویدادهایی همچون Gold Cup که به افت چشمگیر حضور کمک کرد (کاهش ۳۲٪ حضور تماشاگران).

عدم تبلیغات مؤثر داخلی از سوی فدراسیون فوتبال آمریکا و بی ‌تفاوتی رسانه‌های بزرگ ورزشی آمریکا مانند ESPN نسبت به این رویداد، تأثیر زیادی در سرد بودن این تورنمنت داشت.

تصمیم اشتباه فیفا و پروژه بی ‌فرجام جلب توجه به فوتبال در آمریکا

برگزاری این تورنمنت در آمریکا، بیش از آنکه تصمیمی فوتبالی باشد، به یک پروژه سیاسی و اقتصادی شباهت داشت. ارتباط نزدیک بین دونالد ترامپ و جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، که پیش‌تر هم مورد نقد قرار گرفته بود، در اینجا بار دیگر نقش‌آفرین شد. برخی کارشناسان معتقدند که فشار سیاسی برای برگزاری این رقابت‌ها در آمریکا، بخشی از استراتژی کلان این کشور برای حضور در عرصه سیاست ورزشی و تبدیل شدن به ابرقدرتی در صنعت فوتبال بود. چیزی شبیه بقیه عرصه‌ها. این اقدام بیشتر شبیه دیپلماسی ورزشی بود تا استراتژی فوتبالی واقعی.

در واقع آمریکا که همیشه در ورزش‌هایی مثل بسکتبال و فوتبال آمریکایی سرآمد بوده، حالا می‌خواهد با تزریق بودجه و ایجاد زیرساخت، در فوتبال هم به زور جایگاه کسب کند.

چین نیز با الگویی مشابه در دهه اخیر تلاش کرده که با خرید بازیکنان بزرگ و گران قیمت و جذب مربیان بین‌المللی، به قدرتی در فوتبال تبدیل شود اما در مورد این کشور نیز نتیجه ملموسی حاصل نشد.

آیا جام جهانی ۲۰۲۶ هم به همین سرنوشت دچار می‌شود؟ فیفا چه می‌تواند بیاموزد؟

نگرانی جدی این است که جام جهانی ۲۰۲۶ که با حضور ۴۸ کشور و میزبانی مشترک آمریکا، کانادا و مکزیک برگزار خواهد شد، نیز به همین سرنوشت دچار شود. تجربه تلخ جام جهانی باشگاه‌ها زنگ خطری است برای فیفا: اگر این بار هم بازی‌ها با چالش‌هایی مانند استقبال کم، مشکلات زیرساختی یا اقلیمی همراه شود، ممکن است حیثیت جام جهانی دچار خدشه شود.

تنظیم زمان بازی‌ها حتی به نفع مخاطب محلی (نه فقط تلویزیون جهانی) .

افزایش تنوع برنامه‌ها و جاذبه‌های محلی برای حضور مردم و توریست‌ها.

هماهنگی هوشمند تبلیغات و استفاده از پتانسیل شهری و رسانه‌ای آمریکا برای جلب حضور واقعی.

تحلیل‌گرانی مانند گرانت‌وال (خبرنگار فقید ورزشی) در گذشته هشدار داده بودند که آمریکا هنوز آماده میزبانی یک جام جهانی فوتبال واقعی نیست، چون مخاطب آنچنان وفاداری درونی به فوتبال ندارد.

سیاست در زمین فوتبال

جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵، پروژه‌ای با پشتوانه اقتصادی-سیاسی بود نه لزوماً ورزشی و نه انتخابی فوتبالی یا فرهنگی. یک پروژه سفارشی که در مستطیل سبز با شکست روبرو شد. اگر فیفا، آمریکا، کانادا و مکزیک به دنبال یک برگزاری پر شور برای بزرگ‌ترین رویداد فوتبال در جهان هستند، باید ساختار میزبانی‌شان فراتر از استادیوم و اقتصاد برود. آن‌ها نیاز به فرهنگ‌سازی عمیق در حوزه فوتبال و احترام به مخاطب محلی دارند تا جام جهانی ۲۰۲۶ مثل دوره‌های قبل به یادماندنی شود. گرچه این فرهنگ در مکزیک، قوی است اما امریکا و کانادا برای احراز یک میزبانی شایسته نیاز به تقویت عناصر فوتبالی و ترغیب گسترده مردم دارند؛ که امری بعید به نظر می‌رسد. زیرا که باید در نظر داشت ذائقه فرهنگ ورزشی ملت‌ها بسیار با یکدیگر متفاوت است.