شایانیوز- در قطعه ۱۸، ردیف ۱۶، شماره ۲۵ بهشت‌ زهرا، زنی آرمیده که روی سنگ قبرش نوشته: «شادروان بانو خدیجه ناصری قاجار (امیر اصلانی)، فرزند ناصرالدین، تولد ۱۲۶۹، وفات ۱۳۶۳/۲/۸» و با بیتی غمگین: «ز مرگت سرد و خاموش است خانه/ کجایی ای چراغ آشیانه».

در سامانه سازمان هم آمده: «نام: خدیجه / نام خانوادگی: ناصری قاجار (امیر اصلانی) / نام پدر: شاهنشاه شهید».

او همان خدیجه خانم عزالسلطنه، دختر ناصرالدین‌شاه و خواهر تنی عزیزالسلطنه است. مادرش محبوب‌السلطنه، از زنان عقدی شاه بود.

هنگام ترور پدرش در ۱۲۷۵ قمری، ۶ ساله بود و تا سال ۱۳۶۳ شمسی زندگی کرد، یعنی هم ترور پدرش را دید، هم سقوط سلطنت پهلوی را.

با غلامحسین امیر اصلانی ملقب به احتشام‌الملک ازدواج کرد و ۶ فرزند داشت؛ از جمله دو دختر که با پسران کامران میرزا (نایب‌السلطنه) وصلت کردند.

او یکی از ۳۷ فرزند ناصرالدین شاه و سی و چهارمین آن‌ها بود، و در دوران شش پادشاه زندگی کرد: از ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌شاه گرفته تا محمدعلی‌شاه، احمدشاه، رضا‌شاه و محمدرضاشاه.

خاطراتش از اندرون قاجار در رمانی به نام «در اندرون» به قلم نوه‌اش، افسانه اتحادیه، منتشر شده.

این مورد نشون می‌ده که وقتی از تاریخ فقط با سه یا چهار نوع تقویم مختلف حرف می‌زنیم، فهم زمان و پیوستگی وقایع سخت می‌شه؛ در حالی که با استفاده از تاریخ شمسی به راحتی می‌فهمیم عزالسلطنه ۹۴ سال عمر کرد، ۶ ساله بود که پدرش ترور شد و ۶ سال بعد از انقلاب هم زنده بود.