1

تاکنون، روزهای مسابقه تیم فوتبال ونیز (Venezia FC) بیشتر برای مردم محلی جذابیت داشت، اما صعود این تیم به لیگ سری آ ایتالیا قرار است این وضعیت را تغییر دهد. سفر به شهر شناور و جادویی ونیز همیشه پر از شگفتی است، فرقی نمی‌کند چند بار از آن بازدید کرده باشید: گشت رومانتیک با گوندولا، تماشای شاهکارهای تیسین و تینتورتو، کنسرتی از ویوالدی در یک کاخ باشکوه، کشف رازهای شیشه مورانو… اما برای علاقه‌مندان به ورزش، فرصتی کاملاً متفاوت در راه است.

Fans reach the stadium by boat Courtesy John Brunton

کمتر توریستی می‌داند که این سایت تاریخی ثبت‌شده در میراث جهانی یونسکو، باشگاه فوتبال خاص خودش یعنی ونیزیا اف‌سی را نیز دارد، که در یکی از منحصربه‌فردترین ورزشگاه‌های جهان، درست در قلب شهر، در کنار باغ‌های معروف بی‌یناله هنر بازی می‌کند. این تیم کوچک که بیشتر عادت به مبارزه با ورشکستگی و جلوگیری از سقوط داشته، اکنون به لیگ درخشان سری آ صعود کرده است. در فصل ۲۰۲۴/۲۵ که این هفته آغاز می‌شود، تیم‌هایی مانند یوونتوس، آث میلان، اینتر، رم و ناپولی با قایق به این شهر می‌آیند تا بازیکنان ستاره‌شان را در ورزشگاه کوچک و ۱۱۳ ساله استادیو پنزو به میدان بفرستند. این ورزشگاه جذاب که دور تا دورش را آب فرا گرفته، تنها ۱۱ هزار تماشاگر ظرفیت دارد که از مناظر فراموش‌نشدنی تالاب لذت می‌برند. تماشای مسابقه در اینجا تجربه‌ای منحصر‌به‌فرد است و یکی از رازهای پنهان واقعی ونیز را به بازدیدکنندگان ارائه می‌دهد؛ فرصتی غیرمنتظره برای ترکیب گشت‌وگذار در ونیز با هیجان تماشای بازی برترین فوتبالیست‌های جهان در کنار طرفداران پرجنب‌وجوش ونیزی – از جمله گوندولاسوارها، شیشه‌گران، قصابان، دانشجویان و بارتندرها – که با واپورتو (اتوبوس آبی) برای تماشای مسابقه به استادیو پنزو می‌آیند.

گردشگری ورزشی در حال حاضر یک صنعت بزرگ و گران است که بسته‌های کاملی را برای مسافران فراهم می‌کند؛ همان‌طور که هزاران نفر برای المپیک به پاریس رفتند و هواداران وفادار فوتبال تیم‌های خود را در سراسر جهان دنبال می‌کنند. اما تماشای بازی ونیزیا اف‌سی تجربه‌ای است که هر بازدیدکننده‌ای می‌تواند از آن لذت ببرد. در حالی که در ونیز زندگی می‌کنم و فصل گذشته به بازی‌های حساس صعود تیم رفتم، با خانواده‌ها و گروه‌های دوستی از نیویورک، توکیو، لندن، آمستردام و سالزبورگ آشنا شدم که با استقبال هواداران پرشور ونیزی به استادیو پنزو می‌رفتند. بلیط‌ها به راحتی آنلاین قابل تهیه هستند، چه در سکوی پرسر‌و‌صدای کوروا سود که هواداران متعصب آن را می‌پسندند و چه در یکی از دو جایگاه کم‌جنب‌وجوش‌تر. همچنین برای کسانی که برای تماشای بازی به شهر می‌آیند، خرید بلیط مسابقه آن‌ها را از پرداخت مالیات توریستی ونیز معاف می‌کند.

This humble stadium will soon host some of Italy’s biggest teams Photo John Brunton

میان گشت‌وگذار و لذت بردن از چیچتی‌های مخصوص ونیزی در اُستریاهای تاریخی معروف به باکاری، از فروشگاه رسمی ونیزیا اف‌سی در نزدیکی پل ریالتو (کاله لارگا ماتزینی 4800/b) دیدن کنید و پیراهن یا شال‌های نارنجی، سیاه و سبز تیم را برای هم‌رنگ شدن با جمعیت در روز مسابقه خریداری کنید.

افزایش علاقه بین‌المللی به تیم بخشی از طرح بلندپروازانه مالکان آمریکایی این باشگاه است که به رهبری دانکن نیدراور، مدیرعامل سابق بورس نیویورک، سرمایه‌گذاری کرده‌اند تا بازیکنان آینده‌دار را از جاهای دور مثل آمریکا و اندونزی به خدمت بگیرند، حضور تیم در شبکه‌های اجتماعی را افزایش دهند و یک آژانس طراحی معتبر مستقر در مونیخ را برای طراحی جدید لباس‌های تیم استخدام کنند.

این موفقیت و توجه تازه، هواداران وفادار ونیزیا را خوشحال کرده است؛ هوادارانی که نه تنها از شهر بلکه از مناطق روستایی اطراف ونتو نیز به بازی‌ها می‌آیند و با هر بار حضور در استادیوم، ریشه‌های ونیزی خود را دوباره کشف می‌کنند. از میان این هواداران دبورا باربیرو و ریکاردو استورتو را می‌توان نام برد که همیشه با پرچم خانگی خود در بازی‌ها حاضر می‌شوند. دبورا می‌گوید: «ما در منطقه اصلی‌نشین نواله زندگی می‌کنیم و همیشه زیباست که به ونیز بیاییم و تیم خودمان را اینجا تماشا کنیم؛ وقتی با واپورتو از کنار کاخ‌های گرند کانال عبور می‌کنیم.» او می‌افزاید: «این روزها می‌بینیم توریست‌های زیادی بارهای ورزشی را پر می‌کنند، و مطمئناً فصل آینده بسیاری از آن‌ها واقعاً می‌خواهند بازی را از نزدیک تماشا کنند.»

Spirited Venezia FC fans Photo John Brunton

آن‌ها که به تماشای بازی می‌روند، با فضایی شبیه به کارناوال مواجه می‌شوند که پر از خانواده‌هاست و تقریباً همه طرفداران تیم میزبان هستند، چراکه هواداران تیم‌های رقیب تنها به یک بخش از ورزشگاه محدود می‌شوند و با قایق‌های خصوصی از ونیز به استادیوم و برمی‌گردند؛ بنابراین هیچ درگیری‌ای بین طرفداران اتفاق نمی‌افتد.

بعد از به صدا درآمدن سوت پایان، به جای برگشتن به ایستگاه واپورتو، جمعیت پرهیاهوی طرفداران را دنبال کنید که از میان هزارتوی کانال‌ها عبور کرده، از پل‌های قدیمی رد شده و از کوچه‌های باریک می‌گذرند تا به خیابان گاریبالدی برسند؛ خیابانی پهن که زمانی کانال بوده و ناپلئون آن را سنگ‌فرش کرده است. بعد از توقف در مکان‌هایی مانند استرانی، آل کولونته و باکارو 1813، جمعیت سرانجام به آرامی در میدان سان مارکو پراکنده می‌شود. اگر تا اینجا آمده باشید، می‌توانید بگویید که واقعاً تجربه‌ای از زندگی اصیل ونیزی را پشت سر گذاشته‌اید.